Onze terugvluchten zijn geboekt....

We hebben zojuist onze terugvluchten geboekt! Op maandag 8 juni 2009 vliegen we met Cathay Pacific van Hong Kong naar Londen.

Waarom naar Londen? Allereerst, omdat de vluchten vanuit Hong Kong naar Londen zo'n € 435 euro per persoon goedkoper zijn dan vluchten met eindbestemming Amsterdam of Düsseldorf. Daarnaast schaam ik mij een beetje dat ik zo ver als mogelijk is, heb gevlogen (Nieuw Zeeland) en ik nog nooit in Londen ben geweest

Na een paar dagen Londen, vliegen we op zaterdagochtend 13 juni 2009 met Transavia vanuit Londen naar Rotterdam. We hebben dan het weekend om Remco's familie en vrienden gek te praten over alles wat we hebben meegemaakt. Daarna reizen we (per trein?) verder naar het (hopelijk zonnige) zuiden.

Tot ziens allemaal!

Voordat het zover is gaan we nog zo veel mogelijk genieten en flink wat kilometers afleggen.We hebben nu nog zo'n 2 weken in Cambodja en willen dan via Vietnam naar Zuid-China reizen.

Pennen, potloden en schriften

Hallo allemaal,

We zijn nu 14 dagen in Cambodja en hebben al heel wat mooie, gekke en soms ook (in onze ogen) vieze dingen gezien. Het is ongelooflijk hoe je idee van een land kan veranderen als je een land daadwerkelijk bezoekt. Maar ook hoe vaak je je mening over dingen bijstelt.

Wat ons het meest bezighoudt zijn de enorme verschillen tussen arm en rijk. Hoe zijn die ontstaan? Wat houdt die in stand? Kan de situatie ooit wijzigen en zo ja, wat is daarvoor nodig? In een land met enorm veel corruptie en feitelijk een éénpartij-systeem (Cambodja wordt geregeerd door een communistische partij) zijn die laatste vragen niet zo gemakkelijk te beantwoorden.

In ieder geval zien we hier ontzettend veel hulporganisaties aan het werk. Zowel in de toeristische centra als in de dorpen daarom heen. Ook wij wilden graag iets bijdragen en hebben daarvoor jullie hulp ingeroepen. We hebben van veel mensen een donatie ontvangen, waarvoor dank! Uiteraard zijn we meteen gaan bekijken hoe we dat geld konden besteden. Dat was (en is) nog niet zo gemakkelijk als gedacht. Waarom?

Om zomaar alles uit te delen aan mensen, zoals we in Birma deden, klinkt goed, maar het gevolg is dat mensen gaan bedelen en toeristen stees meer lastig vallen. Het is natuurlijk niet zo fijn dat toeristen worden gezien als een kadowinkel, maar erger is nog dat de locals zich ook afhankelijk gaan opstellen. We vinden het belangrijk dat de mensen zelf blijven knokken voor hun bestaan. Een losse donatie van een pen of potlood is bovendien niet meer dan een brandje blussen. We willen graag iets bijdragen aan iets duurzaams. Vandaar dat we wilden kijken of we het geld konden besteden aan een lopend project. Het is niet gemakkelijk om uit de vele hulporganisaties een keuze te maken. De grotere organisaties zijn geen optie, omdat ze enerzijds genoeg geld binnenkrijgen en we anderzijds hier met eigen ogen zien hoeveel geld zij verspillen (denk aan: hele dure, grote auto's, dure hotels én dikke salarissen voor de medewerkers van die organisaties). Dan heb je ook nog een hoop kleine organisaties die alleen zijn opgezet door mensen die op een gemakkelijke manier hun zakken (willen) vullen en niets voor de bevolking doen. Het is erg, maar in Cambodja zijn bepaalde 'goede doelen' opgezet als een soort toeristische attractie. Met name weeshuizen doen het goed, omdat westerlingen graag iets goed doen voor 'die zielige kindjes zonder ouders'. En zo gebeurt het dat bepaalde weeshuizen door busladingen met toeristen worden aangedaan, waarbij wordt aangedrongen op een (grote) donatie. Dat geld komt niet altijd goed terecht.

Gelukkig hebben we nu wel een goed doel gevonden waar we mee zijn gestart. We hebben vorige week namelijk geslapen in het guesthouse van een Nederlander met een hart van goud. Hij heeft de Cambodian Dutch Organisation opgezet en doet veel goed werk voor twee dorpen in de buurt van Siem Reap. Het meest positieve is nog wel dat hij de mensen van de dorpen echt erbij betrekt. Hij bouwt niet zomaar een school, maar eist dat de dorpsbevolking meebouwt. We zijn afgelopen week naar twee schooltjes geweest die hij heeft opgezet. We hebben daar pennen, potloden, schriften en schrijfpapier gebracht. De scholen waren die dag helaas gesloten (feestdagen), maar we hebben gelukkig wel nog een hoop kinderen uit het dorp gezien!

Tempels en tuktuks

Alweer een reisverhaal? Ja, we hebben alweer zoveel meegemaakt en gezien dat het gewoon te jammer is om dat niet te delen. We hebben vandaag even een relaxdag ingelast en Remco is te ongeduldig om te wachten met het op de site zetten van een aantal nieuwe foto's...

De boottocht vanuit Battambang naar Siem Reap duurde uiteindelijk 7 uur en was echt prachtig. We waren met ongeveer 15 mensen op de boot, zo'n 10 toeristen en 5 locals. De bankjes zaten gelukkig niet al te slecht en we hebben ook een paar uur op het dek van de boot gelegen, lekker in het zonnetje foto's maken. Dat is zo leuk aan Cambodja, er zijn nog niet echt (veiligheids)regels. Wil je als toerist op het dek liggen, dan doe je dat gewoon. We zaten/lagen tussen de rijstzakken en andere spullen die de locals bij zich hadden. De boot lag soms zo schuin dat we ons erg goed moesten vasthouden... Op een gegeven moment lag een toerist op het dak van de boot, ook dat was geen probleem. Ondertussen hebben we genoten van alles wat we zagen. Hoe de mensen leven aan het water, hoe ze wonen (houten hutten op palen), hoe de vissers aan het het werk zijn, de moeders de was aan het schoonschrobben zijn, de kinderen in het water spelen, mensen hun tanden aan het poetsen zijn... (het water is niet echt schoon...), hoe de locals die met ons meevoeren, werden ontvangen door hun familie, in een van de dorpen onderweg. Prachtig!

En toen kwamen we aan in Siem Reap. Hier is het weer heel anders, een en al toeristen. Café's met draadloos internet, een nachtmarkt geheel gericht op toeristen, veel hotels, guesthouses en nog meer restaurants en heel veel tuk tuks. Er rijden er hier zo'n 6000 (!) rond en dus kun je geen honderd meter lopen zonder dat je gevraagd wordt of je met de tuk tuk ergens naartoe gebracht wilt worden. Alle toeristen zijn hier voor één reden: Angkor Wat. Eigenlijk is het beter om te spreken van Angkor.

Wat is nu zo bijzonder aan die tempel zou je zeggen. Het zit zo. Angkor Wat is maar één van de vele tempels die hier vlakbij Siem Reap ligt. Zo'n duizend jaar geleden lag hier een stad die in haar hoogtijdagen een miljoen inwoners had, genaamd Angkor. Om een vergelijking te maken: Londen had in die tijd 50.000 inwoners. Alle huizen, paleizen en publieke gebouwen werden in die tijd van hout gebouwd en zijn verloren gegaan. De tempels werden echter van steen gemaakt en zijn grotendeels bewaard gebleven. Zo komt het dat in een prachtig bosachtig gebied nu zo'n 100 tempels te bezichtigen zijn. Die tempels zijn bovendien allemaal (erg) verschillend, omdat ze in verschillende tijdsperioden en onder verschillende koningen zijn gebouwd. We hebben de afgelopen drie dagen de twintig belangrijkste tempels bezocht.

Nog wat feitjes: Angkor is aangemerkt als werelderfgoed en wordt bovendien gezien als een van de belangrijkste archeologische sites van Zuidoost Azië. Het gebied dat als monument is aangewezen is 400 km² groot en omvat het Angkor archaeologisch park en de landelijke en beboste gebieden eromheen.

Verrassend leuk Battambang!

In het vorige verhaal (ook vandaag op de site gezet) schreef ik al dat Battambang niet echt een grote toeristische trekpleister is. Een van de redenen dat de stad wordt bezocht is de boottocht die van je van Battambang naar Siem Reap kunt doen. Die tocht duurt, afhankelijk van de waterstand, 6 tot 12 uur en wordt als een van de mooiste boottochten in Cambodja aangemerkt. Los van die boottocht, wisten we eigenlijk nog niet zo goed wat we in Battambang gingen doen. Een beetje de stad verkennen, misschien een markt en tempel bezoeken. Uiteindelijk zijn we echter niet de geplande twee, maar zes dagen gebleven en hebben er echt een heel leuke tijd gehad. Volgens de manager van het hotel zijn we dit jaar de enige gasten geweest die zo lang (zes nachten) in zijn hotel hebben geslapen... In die dagen hebben we vaak met hem gekletst en gisterochtend zijn we zelfs door de hotelmanager uitgezwaaid.

Toen we om 06:30 uur de lobby van het hotel inliepen om uit te checken kwam hij al aanlopen met een tros bananen. De bananen zijn hier een stuk kleiner dan die in Nederland verkocht worden, maar er zitten er wel 20 aan een tros. Van de Thaise familie die ons na de brand heeft opgevangen, kregen we bij ons vertrek ook bananen mee. Het is een manier om je hartelijk te bedanken en je een veilige reis te wensen. ' Good luck and safe travel' wensen ze je erbij.

Omdat de hotelmanager niert wilde dat we oud brood moesten eten, had hij gisteravond al geregeld dat we's ochtends voordat we naar de boot gingen, vers brood konden halen. Terwijl ik de hotelrekening betaalde, werd Remco naar de plaatselijke bakker gebracht. Hij kwam terug met heerlijk vers stokbrood en nog wat zoete dingen. We wisten van te voren niet hoe lang de boottocht zou duren, misschien wel 12 uur, dus we wilden genoeg eten meenemen. Ik kreeg van de hotelmanager ook nog twee kadootjes, twee geweven doeken. ' A souvernier from Battambang. One for you and one for your boyfriend.' Echt heel erg leuk. Zeker omdat we in Battambang helemaal geen souverniers gekocht hadden. De eigenaar vroeg ook of we niet getrouwd waren. Nee dus, maar ik gaf aan dat we elkaar wel al zeven jaar kennen. Dat vond hij prachtig. Tegenover het hotel was een bruiloft aan de gang (duurt hier gemiddeld twee dagen en de muziek start om 05:00 uur 's ochtends) en hij vond dat zij, en ook Cambodjanen in het algemeen, elkaar te kort kennen als ze trouwen.

Toen was het tijd om onze tassen in de taxi te zetten en afscheid te nemen. We zeiden gedag, ook tegen de rest van het personeel, en toen kwam de manager met n'og twee kado's aanlopen. Het bleken een stenen olifant (Remco kreeg deze) en schildpad (ik kreeg deze) te zijn. ' For goor good luck after your wedding. The animals get old and are very strong'. Een beetje aangedaan stapten we de taxi in. Zwaaien, en daar gingen we weer. Op naar nieuwe avonturen.

Onze eerste dagen in Cambodja zijn heel erg goed bevallen. We hebben echt leuke dingen gedaan in Battambang. We hebben fietsen gehuurd en hebben een paar dorpjes en een schooltje rondom Battambang bezocht. Ook hebben we het plaatselijke station bezocht, waar een hoop leven is (brommertuktuks, straatstalletjes, mensen die aan de rails aan het werken zijn en heel veel mensen die zo op het station rondlopen), maar...geen trein! Die rijden namelijk niet meer.... We zijn twee dagen met twee gidsen op pad geweest en hebben tempels, het platteland en een paar herdenkingsplaatsen voor de slachtoffers van het Pol Pot-regime bezocht. Die monumenten zijn meestal van glas met daarin schedels van de slachtoffers van het regime.

Het Pol Pot-regime duurde van 1975 tot 1979 en er zijn ongeveer 3 miljoen mensen vermoord in die tijd. In het kort komt het er op neer dat Pol Pot terug wilde naar het jaar nul. Iedereen moest de steden uit en op het platteland als boer aan de slag. Iedereen die gestudeerd had, werd vermoord. Denk aan dokters, advocaten, zusters, leraren etc. etc. Ook hun families werden vermoord. Ook monniken werden vermoord, want zij werkten niet en waren daarom van geen nut. Scholen en ziekenhuizen werden gesloten en de gebouwen werden gebruikt als gevangenissen. Het regime was overal. Iedereen heeft familieden verloren. 's Avonds zaten we vaak voor het hotel te kletsen met het personeel en de manager vertelde ons dan dingen over Cambodja. En ook over de dingen die hij heeft meegemaakt. Tijdens het regime werden kinderen weggehaald bij hun ouders en per leeftijdsgroep ondergebracht. Hij vertelde dat hij nog tien jaar n'a het regime nachtmerries heeft gehad van alles wat hij heeft meegemaakt. Zijn vier zussen en oudere broer en vader zijn vermoord. Na het regime moest hij daarom voor het overgeleven gezin, zijn moeder en jongere zusje, gaan zorgen. Tijd om naar school te gaan was er niet. Hij heeft zichzelf Engels geleerd en oefent door veel met toeristen te praten. Echt heel indrukwekkend allemaal.

Bedankt trouwens voor de donaties. We houden jullie op de hoogte wat we met het geld doen!

Met de scambus naar de Cambodjaanse grens

Ons vorige reisverhaal speelde zich af in Bangkok. Vanuit Bangkok wilden we in één dag naar Cambodja reizen. Maar niet met de scambus. De scambus (oftewel oplichtersbus) brengt backpackers van Bangkok naar de Cambodjaanse grens. Daar stap je over op een bus die je naar dé trekpleister van Cambodja brengt: Siemp Reap (oftewel: het Angkor Wat tempelcomplex).

Wat de scambus doet, is die tocht zo lang mogelijk rekken. Het busticket is heel goedkoop, maar je komt pas superlaat (en veel later dan nodig!) aan in Siem Reap en wordt dan in gedropt in een van de guesthouses waar het busbedrijf commissie van krijgt. Ze hopen dat het te laat is en je te vermoeid bent, om nog op zoek te gaan naar een andere slaapplaats...

Omdat het allemaal zo lang duurt, wilden we niet met die scambus. Bovendien wilden we niet in één keer, zoals bijan alle toeristen doen, naar Siem Reap doorreizen. Heel veel toeristen gaan alleen naar Cambodja voor het Angkor Wat-tempelcomplex. Soms bezoeken ze ook Phnom Penh, de hoofdstad, en kustplaats Sihanoukville.
Wij vonden het zonde om alleen die drie toeristische trekpleisters te bezoeken. Dat is net zoiets als Amsterdam bezoeken en dan vinden dat je Nederland hebt gezien. Het leek ons leuk om eerst Battambang, de op een na grootste stad van Cambodja, te bezoeken. Battambang ligt maar zo'n 2 uur van de grens, maar het bleek wel nog een gedoe om er te komen, daarover zometeen meer.

Om de scambus te vermijden, hadden we in Bangkok een los busticket naar de grens geboekt. Van daaruit zouden we zelf alles regelen. De man die ons het busticket verkocht (toeristeninfo in het New Siam I guesthouse) verzekerde ons dat de bus ons in één keer naar de grens zou brengen. De scambus was volgens hem iets waar Thailand geen aandeel in had. Het probleem lag volledig bij de Cambodjaanse busbedrijven.

's Ochtends werden we om 07:30 uur, samen met nog een paar andere backpackers, door een man op een brommer opgehaald. Met onze rugzakken liepen we achter hem aan naar een verzamelpunt zo'n 500 meter verderop. Het was daar een beetje een chaos. Uiteindelijk kostte het dik anderhalf uur (!) voordat de bus vertrok. En toen belekn we bij het treinstation nog meer mensen te moeten ophalen... We waren de enigen in de bus met een kaartje alleen tot de grens. De rest van de mensen ging ofwel voor een visa-run (even uit Thailand, de grens over en dan meteen weer terug: je krijgt dan opnieuw een visum voor Thailand voor 15 dagen) ofwel naar Siem Reap.
Omdat alles zo lang duurde begon het ons te dagen: wij zaten ín de scambus! Om 09:30 uur vertrok de bus eindelijk uit Bangkok. We zouden in 3 1/2 uur naar de grens rijden, maar we zouden eerst nog een uurtje gaan lunchen, 6 kilometer voor de grens. Dat was ons niet verteld toen we het ticket kochten en we vermoedden dat ze ook dit 'uurtje' iets zouden oprekken. Tijdens de lunch zou namelijk iemand van het busbedrijf met alle visa-aanvragen én paspoorten naar de grens gaan. 'Allemaal erg gemakkelijk, wij regelen dat tegen een kleine vergoeding. Zo omzeilen jullie bovendien de corruptie aan de grens.' Wij vonden het allemaal vooral erg vertragend werken. We hebben daarom bij de lunchstop onze tassen uit de bus gehaald en een paar straten verderop een tuktuk aangehouden die ons in vijf minuten bij de grens afzette.

Die grensovergang (Aranyaprathet - Poipet) is de meest gebruikte grensovergang tussen Thailand en Cambodja dus je zou verwachten dat alles redelijk duidelijk staat aangegeven. Niet dus. Het Thaise douanekantoor, waar we Thailand werden 'uitgestempeld', was nog best gemakkelijk te vinden. Het was het grootste, meest dure gebouw dat we zagen en - uiteraard- stond er een grote foto van de Thaise koning en zijn vrouw boven. Daarna wisten we even niet waar we naartoe moesten. We hebben een paar mensen gevraagd en die wezen ons de weg. We zagen vooral veel karren. Heel veel karren! En ook heel veel visabureautjes en casino's. In Thailand is gokken verboden en dus gaan veel Thai even de grens met Cambodja over om te gokken. Ze slapen dan in een van de casino-hotels.

Om een idee te krijgen van de chaos: (foto is van Fox vakanties)

Uiteindelijk vonden we de douane en kregen al snel, tegen een kleine extra vergoeding (corruptie) ons paspoort terug met een hele mooie sticker erin. Het krijgen van de benodigde stempel duurde helaas iets langer. We hebben een klein uur in de rij gestaan.

Toen we vertrokken, zagen we nog steeds niemand uit de scambus. Het was inmiddels al 14:15 uur en ook zij moesten met hun visum nog een uur in de rij staan voor een stempel.... We geloven er dus niet in dat het probleem alleen bij Cambodja ligt. De Thaise busmaatschappij zorg ervoor dat de toeristen pas laat (onnodig laat) de grens passeren. Bovendien zijn de bustickets erg goedkoop en krijgen de Cambodjaanse busmaatschappijen maar een heel klein bedrag voor het vervoer naar Siem Reap (zo'n 3 uur). Het is natuurlijk niet goed te praten, maar zo wordt natuurlijk in de hand gewerkt dat ze, om extra geld binnen te krijgen, samenwerken met bepaalde guesthouses.

Eenmaal over de grens, belandden we in een soort wilde westen. Geen taxi of pick up te bekennen. Een druk mannetje wilde ons wel naar het busstation brengen. Hij stopte echter eerst bij een taxi die we konden delen met anderen (we hadden aangegeven dat we dat wilden). Alleen...die taxi zat naar ons idee vol! Er zaten al drie passagiers op de achterbank en één naast de chauffeur.... Verder dus naar het (zogenaamde) busstation. Daar stonden drie kapotte bussen en helaas - wat onverwacht- ging er geen bus naar Battambang. het was natuurlijk geen echt busstation... Ook kwam toen weer de gedeelde taxi aanrijden. Net zo vol als van te voren, dus geen optoe. Geheel overwacht kwam er toen plotseling een privé-taxi aanrijden. Die hadden ze natuurlijk in de tussentijd gebeld. We waren het hele theater moe en hebben die taxi gepakt. Nog 5 dollar afgepingeld en toen moe de taxi in. De rit was prima. Maar wat een gedoe is dat bij die grensovergang (niks geregeld, niks aangegeven), met bijbehorende taximaffia!

Hulp gevraagd

Hallo allemaal. We zijn nu alweer in het 4e land van onze reis. In drie landen die we bezocht hebben (Birma, Laos en Cambodja) is helaas heel veel armoede, mede door coruptie en een dramatisch verleden. (Bijvoorbeeld: pol pot).

Wij willen graag niet alleen door deze landen reizen, maar ook deze mensen een beetje helpen door bijvoorbeeld schoolboekjes, pennen, potloden, medische producten voor hen te kopen, en die direct aan de mensen te geven waarvan wij denken dat ze het nodig hebben.Dat zijn we al mee begonnen en het wordt allemaal heel goed ontvangen! Zo hebben we schoolspullen uitgedeeld en medicijnen en ook hebben we voor een bergvolk een toilet gesponsord.

Wij vragen ons af of er mensen in onze omgeving zijn die ook een steentje willen bijdragen. Dat is natuurlijk volkomen vrijblijvend, maar elke euro welkom!

Wij stellen voor als iemand een donatie wil geven dat hij of zij ons een email stuurt (naar een van onze hotmail accounts) met het bedrag erin vermeld. Alle kleine beetjes helpen, want de spullen zijn hier niet zo duur. Wij sturen je dan een mail waarin we onze bankgegevens zetten zodat je het geld over kan maken.

Gedurende onze reis laten we weten door foto's en verhalen waar en wat we deze mensen geven van deze donaties

PS het is geen verplichting en we veroordelen niemand die geen intresse heeft. Altijd even goede vrienden!

Goodbye Bangkok

Gisteren was onze (voorlopg?) laatste dag in Bangkok. Na vijf bezoeken kunnen we zeggen: Bangkok, we love you. De stad is te druk, te warm, er is te veel smok en het verkeer is moordend. En toch komen we steeds terug en blijven steeds langer dan gepland. Natuurlijk speelt het lekkere eten en de fijne slaapplaats een rol. Het is fijn om even 'bij te tanken'.

Maar het is meer dan dat. De stad bruist van de energie en blijft fascineren. Het is alsof je deelneemt aan een show van rariteiten en extremiteiten. Zo zit je rustig aan een tafeltje cola te drinken in een smal steegje, blijkt die steegeen soort A2 aan verkeer te hebben. Alles loopt en raast aan je voorbij. Brommers met bellende Thai, brommers met tapijten achterop (op een speciaal daarvoor gesoldeerd rekje) en brommers met hele families erop, volgeladen vrachtwagens (je moet niet te breed zitten met je colaatje), en ook mensen die allerlei karren met zich mee rollen: karren met handelswaar en groente en de laatste lading nep-merkschoenen uit China. Dan hoor je opeens een leuk muziekje en blijkt er een ijskokarrtje aan een brommer langs te komen. Zo gaat dat met verder.

Ook de beruchte Khao San road (backpackersstraat in Bangkok) gaan we missen. Die straat en de omringende straten kunnen het beste worden omschreven als: (illegale) chaos. Je kunt daar niet even rustig rondlopen. Onderweg wordt je door iedereen en vanalles (toeters, bellen en plasticen diertjes die geluid maken) je aandacht getrokken. Er loopt een man langs met een enorme grijns op zijn gezicht. Hij wil ons een aansteker met lampje verkopen. Als hij het lampje op zijn t-shirt schijnt, zie je opeens een blote vrouw. De man grijnst nog meer. 'You wanna buy?'Hij kijkt niet alleen Remco maar ook mij aan. 'No thank you'. Ik denk bij mezelf: Wie is hier nou gek? Ondertussen lopen we langs kraampjes waar ze allerlei t-shirts met grappige teksten verkopen. Varierend van 'Macshit' (verwijzing naar de Mac Donals, gewoon met origineel logo natuurlijk, dat kan in Thailand allemaal) tot 'Good bush (plaatje met een vrouw in bikini waar een beetje schaamhaar bovenuit komt) and bad Bush (je raadt het al, een foto van ex-president Bush erboven). Remco kon het niet laten ook een paar (vrouwonvriendelijke) shirts te kopen...

Dan de kraampjes met illegale cd's en dvd's (nieuwste films, moeten nog in de bioscoop komen). Daarnaasteen kraam waar je de nieuwste muziek op je I-pod kunt zetten. Een om het af te maken: ernaast dekraam waar je nep I-pods kunt kopen. Ze zijn bijna niet van de originele te onderscheiden. Dan loop je verder langs allerlei eetstallen. Ook eentje met gefrituurde krekels. Bordje: 'Photo, 10 baht' erboven (de Thai zijn heel commercieel). Toeristengrap denk je. En dan zie je opeens een van de serveersters van een nabijgelegen terras zo'n krekel oppeuzelen...

Ondertussen hoor je overal (verschillende) muziek, en moet je je een weg banen tussen dronken backpackers, rijdende fruit- en pannenkoekenkraampjes, en allerlei lieden die je iets willen verkopen 'You want suit sir?', 'Tuk tuk?', 'Taxi?', ''Ping pong show?'. Die taxi's en brommers en tukstuks rijden ook nog door de straat dus het is een drukte van jewelste. Klinkt afschuwelijk, wij vinden het geweldig!

Op dit moment zijn we in Battambang, Cambodja. Daarover binnenkort meer....

Revalideren in Thailand

Iedereen heel erg bedankt voor de e-mails en leuke reacties in het gastenboek. Het is leuk om te zien dat steeds meer mensen onze site bekijken, zowel mensen ' vanuit thuis' als reizigers die we onderweg zijn tegengekomen.

Met mijn wond gaat het inmiddels iets beter, al zal het zeker nog een week duren voordat hij dicht is. ook onze schrammen, schaafwonden en blauwe plekken genezen. Het is goed om iets negatiefs in iets positiefs om te zetten en dat hebben we dan ook gedaan. Toen we vanuit Laos naar Bangkok zijn gereisd, hebben we een nieuw visum voor Thailand gekregen, voor 15 dagen. We hebben besloten die tijd tegebruiken voor een vakantie binnen een vakantie. Wat dat inhoudt?

In Bangkok hebben we allereerst anderhalve dag genoten in ons favoriete guesthouse (Happy House). Het is deze reis de vierde keer dat we in Bangkok waren end us voelt het een beetje als thuiskomen. Dus weer genieten van lekkere shakes en heerlijke Thaise curry's en bovenal: de chaos van Bangkok. Deze keer zijn we ook naar de bioscoop geweest.Voordat de film begint, wordteen promotiefimplje voor de Thaise koning en Thailand getoond. iedereen gaat dan staan, uit respect. Daarna begint de film.

Howel Bangkok geweldig is en er ontzettend veel te doen is, is het niet echt een plaats waar je je rust vindt. Daarvoor hebbenwe een geschiktere plaats gevonden: de Thaise eilanden. Allereerst naar Koh Tao....(turtle island). Vroeg op, 7 uur in de bus, een uur op de boot en...: welcome to paradise!

Om jullie niet al te jaloers te maken, zal ik onze bezigheden niet uitgebreid beschrijven, maar kort samenvatten:

• We worden gewekt door twee hanen en besluiten ons nog eens om te draaien
• we lummelen de hele dag in onze favoriete loungebar

• dat lummelen onderbreken we alleen om op het strand te liggen (Kyra) of te snorkelen (Remco)

• ondertussen genieten we van shakes, zijn we aan het kaarten en genieten weiedere avond van een prachtige zonsondergang...

Dus mensen, heb geen medelijden met ons. Wij redden ons wel. Revalideren in Thailand is zo slecht nog niet