Laatste verhaal (snik)

We zijn alweer 4 dagen thuis en het is (helaas!) tijd voor een afrondend verhaal.

De laatste dagen in Azie hebben wij nog een hoop gedaan en gezien. Na 5 jaar hebben we opnieuw Wei Che gezien. Wei Che komt uit Taiwan en werkt nu in China. We hebben hem 8 jaar geleden in Australie ontmoet en hij heeft ons 5 jaar geleden nog in Nederland bezocht. We zijn door hem uitgenodigd in de stad waar hij woonde (2 uur buiten Guangzhou). Inmiddels was hij niet langer student en reiziger, maar had hij een goede baan als verkoper. En in China betekent dat o.a.: een eigen chauffeur. Met Wei Che en zijn chauffeur hebben wij twee dagen rondgereden. We zijn heerlijk in de watten gelegd: duur hotel (het mooiste waar wij deze reis geslapen hebben), gezellige en lekkere etentjes, shopping en sightseeing en toen was het jammer genoeg alweer tijd om naar Hong Kong te gaan.

In Hong Kong hebben wij herinneringen opgehaald aan ons eerdere bezoek 7 jaar geleden. We hebben heel veel rondgelopen om zoveel mogelijk nog eens te bekijken. Ook was het weer deze keer goed genoeg om met de tram naar de Victoria Peak te gaan. Vanaf dat punt hebben we mooie foto's van de stad kunnen maken.

Daarna moesten we vroeg op om naar Londen te vliegen, een vlucht van 12 ½ uur. Daar was vorige week net een staking van de Londense metro aan de gang. Wat een timing. Gelukkig reden er nog twee van de vele metrolijnen en met die lijnen hebben we geprobeerd zoveel mogelijk van Londen te zien. Dat betekende veel, heel veel lopen! We hebben erg mooie dingen gezien (Buckingham Palace, de Big Ben, Trafalgar Square, Notting Hill etc.), maar het was tegelijkertijd ook wel wennen om weer in Europa te zijn. Het was koud, regenachtig en wat een prijzen! Al helemaal als je net uit Azie komt... Tel daarbij op onze jetlag en wat versufte wandelgang....

Over prijzen gesproken, iedereen vraagt zich natuurlijk af hoe het met ons budget is gegaan. Oftewel: wat kost nou zo'n reis? Nou, met ons budget is het best redelijk verlopen. We zijn er wel overheen gegaan, namelijk € 11 per dag. Londen niet meegerekend, zijn we 155 dagen (!) weggeweest en hebben samen € 7990 opgemaakt. Per persoon hebben we dus voor € 3995 een dikke vijf maanden kunnen rondreizen. We hadden op iets minder gerekend, maar we hebben geen spijt dat we dingen zo gedaan hebben als we ze hebben gedaan. Het allerbelangrijkste, we hebben echt een supertijd gehad! Voor wie zelf zo'n reis overweegt, bij de genoemde bedragen komen nog de prijzen van de retourvlucht, inentingen en eventueel: het doorbetalen van je vaste lasten, zoals je huis.

Nou en dan is het nu tijd om af te ronden. We willen iedereen heel erg bedanken voor de leuke reacties en hopen dat jullie veel plezier hebben beleefd aan het meebeleven van onze reis. We zullen nog wat filmpjes op de site zetten, dat was ons de laatste weken niet meer gelukt.

Liefs,

Remco en Kyra

Laatste dagen Azie

Hallo allemaal. We hopen dat jullie fijne pinksterdagen hebben gehad. Wij in ieder geval wel. We hebben de dagen fietsend doorgebracht in de prachtige omgeving van Yangshou (met als afsluiting een ballonvlucht!).

Ik kan me zo voorstellen dat jullie de verhalen van - hoe mooi het is in Zuid-China - een beetje moe worden, maar we kunnen er ook niet om liegen.

Yangshou is gelegen tussen de leistenen rotsachtige bergen. Het is ontzettend groen. Afgelopen week zijn we per speedboot in Yangshou aangekomen. Dat was nog wel grappig. De boottocht tussen Guillin en Yangshou staat bekend als erg mooi, want je vaart tussen die bergen met allerlei rare vormen door, heel apart. Het landschap is nogal bekend in China en staat ook op het Chinese bankbiljet van 20 yuan (2 euro). Gevolg: hordes Chinese toeristen in ongeveer 50 grote boten die allemaal achter elkaar aanvaren, hier en daar afgewisseld met een paar boten (ticketprijs uiteraard duurderd) met alleen westerse toeristen. Wij besloten de tocht anders te doen, namelijk per speedboot.

Samen met een ander stel deelden we de boot (en de kosten).We vertrokken later (lekker relaxed, niet al te vroeg opstaan) dan de normale boten om vervolgens overal langs en tussendoor te ' crossen'. Dat leverde grappige reacties op: zwaaiende Chinezen die vaak met open mond naar ons keken. Het is echt niet te geloven hoe er hier in China op ons wordt gereageerd. Ze maakten zelfs foto's van ons. Alsof we vier afgezanten van het koninklijk huis waren.... Wij maar terugzwaaien (dat is toch het minste wat je kunt doen als je zoveel aandacht krijgt). Zo anders waren de reacties van de - wat oudere- westerse toeristen. Die keken vaak wat afkeurend, in de trend van: ' hoe kunnen zij op die kleine boot zitten?' en' wat moet die jeugd op de herrieboot?'. Wij hebben in ieder geval genoten en ook erg gelachen om zowel de zwaaiende Chinezen als de beteuterde westerlingen.

In Yangshou aangekomen, zijn we met de taxi naar een guesthouse gegaan dat door twee Nederlanders wordt gerund. Daar hebben we echt heerlijk kunnen relaxen, want het guesthouse lag midden in de natuur, op het Chinese platteland, zo'n 20 minuten fietsen van het toeristische centrum van Yangshou.
In het guesthouse sliepen heel veel Nederlanders (de eigenaars zijn blijkbaar een paar maanden geleden op de EO geweest) en Nederlands was dan ook een beetje de voertaal. Ook in Yangshou zelf liepen en zaten overal veel Nederlanders. Opeens konden we alle gesprekken om ons heen verstaan, over files op de A3, een misschien degraderend Roda JC,allerlei niet-echte problemenenuiteraard ook hier en daar wat geklaag. Dat waswel even wennen! Ons verblijf voelde echt als een overgang tussen de afgelopen maanden op reis en de naderende terugkomst in Nederland. Ja, en toen beseften weook plotseling: onze laatste dagen China en Azie zijn nu echt aangebroken....

We kunnen het zelf bijna niet geloven, maar we zijn nu al vijf maanden in Azie! Vijf maanden, zes landen. We hebben zoveel gezien, meegemaakt, gedaan, ervaren, geproefd.Hoewel allemaal ' Azie' blijken de zes landen heel verschillend. De mensen zien er anders uit, de cultuur is anders, het eten en de natuur. En ook natuurlijk de taal, geschiedenis en het schrift (van alle bezochte landen hanteert allen Vietnam onsalfabet). Vergelijk het met West-Europa: Nederland, Belgie, Zwitserland, Frankrijk, Duitsland en Engeland zijn ook allemaal heel verschillend. Het was geweldig om al die verschillen in Azie te zien en te mogen meemaken.

Het is moeilijk om in dit korte verhaal (we willen jullie niet al te zeer vermoeien en niet te lang van het het werk houden) met jullie te delen wat deze reis met ons heeft gedaan. In ieder geval heeft Azie ons echt geraakt. We zullen de Aziatische manier van leven echt gaan missen en alles wat in onze ogen zo typisch voor deze regio is:

• het buitenleven: hier wordt buiten gegeten, geslapen, gehandeld, maar ook gewassen, gespeeld en gekookt.
• de gastvrijheid van de mensen: voordat je het weet zit je aan tafel met mensen met wie je bijna geen woord kunt wisselen
• de grappige gesprekken met mensen:

Wij (in outdoorzaak):' Is this jacket for a man or woman?' Verkoopster: ' Okay' .
Wij (in restaurant): ' Can you recommend something nice?' Serveerster: ' You want white rice?'
Wij met ons vertaalboekje op zoeknaar het busstation. We leggen een vrouw uit een supermarkt de bladzijde voor met de volgende vragen in het Chinees: ' Waar is het busstation, Hoe laat vertrekt de volgendebus, Hoeveel bussen vertrekken vanaf hier' en krijgen als antwoord: ' Yes, yes, yes'
Wij (in een telefoonwinkel): aan de praat over een telefoon. De verkoopster tegen mij: ' I like your nose'.

• het echte kleine ondernemerschap: in Azie ben je zonder al te veel investering ondernemer: je neemt een kartonnen doos, vult hem met iets (sinaasappelen/ nagelknippers/ speelgoed/ opblaasbare gelbollenetc.), hangt de doos om je nek en gaat er de straat mee op. Je kunt er niet anders dan respect voor hebben hoe die mensen met bijna niets toch iets van hun leven proberen te maken.
• de vindingrijkheid van de mensen: je ziet dat terug in de honderden kleine ondernemers op straat, maar ook hoe spullen hier een tweede leven krijgen.Het meest vindingrijk zijn ze hier in het vervoeren van spullen...wat er allemaal op een fiets op brommer kan is niet te geloven...totdat je het ziet voorbijrijden. En: van bijna niets wordt iets gemaakt
• het eten
• het lekkere weer: in de afgelopen vijf maanden hebben we zo'n viereneenhalve maand zon gehad...:)
• de natuur: bergen, regenwoud, rivieren, stranden: alles is hier te vinden
• het goedkope openbaar vervoer: voor bijna niks kun je de hele dag in de bus zitten naar weer een andere mooie plek
• de warmwatertapjes op straat: lekker je eigen thee in een drinkbeker en je kunt die overal bijvullen: in de trein, op het station etc.
• de gecko's: deze kleine lieve beestjes zien er grappig uit, maken leuke geluidjes en eten ook nog eens al het ongedierte in je kamer op.
• de gekke dingen die je op straat ziet: de brommer op het dak van een busje met de bestuurder er nog op, de mensen achterop een brommer met een bamboe-infuusin de hand, mensen die opstraat hun groente wassen, kinderen die op straat plassen...
• starende mensen: we hebben ons nog niet eerder zo apart gevoeld als hier in Azie. De mensen schamen zich niet om je van top tot teen te bekijken,sommige mensen verrekken bijna hun nek omdat ze ons zo lang mogelijk nastaren tijdens het voorbijlopen of voorbijrijden.
• het luxe leventje dat je hier als reiziger hebt: er wordt voor je gewassen, gekookt, schoongemaakt... en dat voor een prikkie
• de goedkope prijzen: hier krijg je nog echt waar voor je geld. Voor een klein beetje meer, zit je meteen enorm luxe

Ondanks dit alles gaan we ook weer graag naar huis. We hebben jullie heel erg gemist.We zien er naar uit iedereen weer te zien en weer in ons eigen bed te slapen. Tot die tijd nog even genieten van Hong Kong en Londen dan, totziens!

Shangri-la en de Tiger Leaping Gorge

Zo, net de was weggebracht, een douche genomen en eindelijk frisse kleren aan. Na bijna een week in dezelfde broek te hebben rondgelopen, een verademing! Een week dezelfde kleren aan, is niet echt iets voor ons (niet voor Remco en nog minder voor mij). Het begon allemaal een week geleden, in Shangri-la. Daar was het zo koud (Shangri-la ligt op 32oo meter hoogte, vlakbijTibet) dat we genoodzaakt waren onze lange broek en fleecetrui uit de tas te halen. Na bijna 4 maanden non-stop hitte (met afe n toe een regenbuitje), een rare gewaarwording om het zo koud te hebben...

We hebben zo'n 3 dagen doorgerbracht in het koude, maar mooie Shangri-la. Het nieuwe centrum stelt niet zo veel voor, maar de oude stadskern - waar we sliepen-is heel gezellig. 's Ochtends en 's avonds loopt iedereen goed ingepakt (velen zelfs met mutsen) rond. s Avonds wordt er gedanst op het marktplein. Dat is echt heel mooi om te zien. Jong en oud, met en zonder traditionele klederdracht danst met elkaar in een grote kring.

Het oude centrum heeft prachtige oude gebouwen, gezellige cafeetjesen isook nog eens prachtig verlicht 's avonds. En - iets unieks in China- is niet overspoeld met Chinese toeristen. Even lekker bijkomen dus in de bergen. Daarna door naar onze volgende lichamelijke uitdaging: de Tiger leaping Gorge, oftewel een wandeling van18 km door de bergen. Niet echt ongevaarlijk, want je loopt over smalle paden met daarnaast superdiepe kliffen, maar ooo wat mooi.... We hebben drie dagen over de tocht gedaan.

Op de eerste dag vertrokken we vrij laat (om half twee 's middags) en zijn we zo'n 2 1/2 uur omhoog geklommen, met als einddoel het Naxi Family Guesthouse. Voor de meeste wandelaars is dat guesthouse niet meer als een drinkstop (zodra de familie je het erf op ziet lopen, komen ze al met verse thee aanrennen), maar wij besloten er te blijven slapen.

Twee nachten zelfs, zo mooi gelegen vonden we het guesthouse. Dag twee was dus een relaxdag. Beetje kaartenen kletsen met de andere wandelaars. Daarna vroeg vertrokken en op weg naar het eindpunt van de wandeling: Tina's guesthouse. Met wat stops tussendoor, hebben we daar een volle dag over gedaan. De wandeling was echt een superervaring, hopenlijk brengen de foto's een beetje over van al het moois wat we hebben gezien...

Avond in Lijiang:

Eerste indrukken China

Pas een week in China en we hebben al zoveel moois gezien. Eergisteren hebben we mountainbikes gehuurd en zijn we vanuit Dali een aantal omringende dorpen gaan bekijken. Onderweg zijn we tig keer gestopt om de prachtige rijstvelden te fotograferen. Op de veldenwaren Chinese boeren, vooral vrouwen, bezig met het oogsten van de rijst. Een prachtig gezicht, al die kleurig geklede vrouwen op een rij.

Het plukken van de rijstplanten is echt een groepsbezigheid. De vrouwen kletsen wat af, terwijl ze de planten plukken en met een touwtje bij elkaar binden. De kinderen spelen ondertussen een paar meter verderop. Aan de rand van de velden wordt gegeten en zitten (oude) mannen sigaretten te roken.

De Chinezen blijken heel toegankelijke mensen. In de winkels in Kunming werden hele verhalen tegen ons verteld in het Chinees. Hier bij de rijstvelden kregen we sigaretten aangeboden en in de dorpen worden we verbaasd, maar vrolijkteruggegroet als we ' hallo' in het Chinees tegen voorbijgangers zeggen.

Engelssprekende Chinezen zijn nog steeds een uitzondering, maar met wat humor, uitbeeldingskracht en ons kleine vertaalboekje, redden we ons prima. Ook het Chinese eten valt ons mee. Het lekkerste eten krijg je hier op de meest onverwachte plaatsen, namelijk in de kleine donkere smoezelige restaurantjes waar de lokale bussen stoppen. Voor 10 yuan (1 euro) kun je daar je bordje laten volscheppen met 3 of 4 heerlijke plaatselijke gerechten. En voor die prijs krijg jeer ook nog een apart kommetje dampende rijst bij.

Niet alleen de Chinezen, het eten, maar ook de natuur heeft ons positief verrast. We hebben de afgelopen dagen vooral door bergachtig gebied gereden en de groen begroeide, hoge bergen zijn echt overweldigend. Onderweg hebben we prachtige ouderwetse Chinese dorpen gezien, met glooiende daken en mooie muurschilderingen. Langs de weg lopen op sommige plaatsen nog buffels. Vandaag hebben we zelfs yaks gezien! Ook zie je oude vrouwen in verschillende klederdrachten. Op hun rug dragen ze vaak grote, zwaremanden. Wat een tegenstellingen allemaal, als we dat vergelijken met een moderne stad als Kunming. In Dali zagen we ook een high design tempel. Bij de ingang waren twee flatscreens ingebouwd... Daarvoor zaten allerlei jongeren op banken naar een film te kijken. Dat is dan weer op en top modern.

Tot zover onze eerste indrukken van China. We zijn nu in een dorp met de sprookjesachtige naam Shangri-la. De film ' The lost horizon'is hier opgenomen.

Prachtig Sapa

Inmiddels zijn we in China, maar we willen graag eerst nog iets schrijven over Sapa, in Vietnam.

Sapa ligt helemaal in het noorden van Vietnam, op ongeveer een uurtje vanaf de grens met China. Omdat het dorp heel hoog in de bergen ligt, is het er koel en bovendien regent het er veel. Sapa is een bekende toeristische bestemming vanwege de prachtige ligging en de bergvolkeren die in het omliggende gebied leven. Niet alleen georganiseerde toers doen de plaats aan, maar ook veel backpackers en ook Vietnamezen gaan er graag naartoe.

Nu zou je verwachten dat het dorp door al die toeristen een soort tweede Valkenburg in de bergen van Vietnam is, en dat isook zo (veel hotels, restaurantjes en toeristenwinkels). Maar tegelijkertijd doet het ook heel authentiek aan.

De vrouwen van de verschillende bergstammen lopen er rond om de toeristen vanalles te verkopen, maar ze handelen ook met elkaar en met de Vietnamezen uit Sapa. Ze verkopen allerlei onbekende soorten groenten en fruit en spullen die ze zelf hebben gemaakt. Langs de straten zie je de vrouwen bij elkaar zitten in hun prachtige klederdracht. Ze zijn druk bezig hun spullen te verkopen, en ondertussen praten ze druk met elkaar, makenze alvastnieuwe spullen en voeden hun kinderen. Het is een drukke kleurige bedoeling.

Dan komt er weer eens een stamlid op een brommer langsrijden met achterop een enorme hoeveelheid rijst of een varken of een hele mand vol kippen... ' Avonds worden de vrouwen opgehaald door een mannelijk familielid en dan zie je ze op een brommer wegrijden met z'n drieen en alle handelswaar.

Sapa isecht een heel uniekekruising tussen modern en traditioneel, (westerse) toeristen enbergbevolking. We hadden een heel goedkoop hotelletje gevonden met een geweldig uitzicht. Na bijna vier maanden hitte en klamheid (geen klagen hoor!), was het heerlijk om weer eens in een - voor ons-gewoon klimaat te zijn. Het voelde als thuiskomen in Azie. 's Avonds lekker een dik vest aan en een stuk gaan wandelen.

Op de tweede dag zijn we ook gaan wandelen. Een vrouwtje van de black H'mong stam bood ons aan om met haar mee te wandelen naar haar dorp, dat zo'n drie uur vanaf Sapa lag. Dat aanbod sloegen we natuurlijk niet af. We hebben met haar en haar nichtje een prachtige wandeling door de bergen gemaakt.We legden een alternatieve route af, anders dan de meeste georganiseerde toeristentoertjes die het gebied bezoeken. Echt heel erg mooi. We liepen langs alerlei dorpen waar de mensen ons nog erg raar aankeken en de kinderen in het begin een beetje bang naar ons keken. Onderweg zagen we prachtige rijstvelden, kinderen dieop buffels zaten, twee jonge geitenhoeders en mensen die op het land aan het werk waren.n Oms ons heen zagen we enorm hoge bergen, meestalin de mist, wat een heel apart effect gaf.

Eenmaal aangekomen bij hun dorp, werd voor ons een maaltijd klaargemaakt met rijst, noedels en groenten. Daar zaten we dan, midden in een hut tussen een hele gastvrije en vriendelijke H' Mong-familie. Er stond bijna niets in de hut, maar wel een klein tv-tje en een dvd-speler. De vader en schoonzoon zaten naar een buffelwedstrijd op tv te kijken, een soort stierenvechten zonder stierenvechter. Bijna alles in de hut was van hout of bamboe en zelfgemaakt.

De Black H' Mongis echt een heel toegankelijke bergstam. Ze nemen graag toeristen mee naar hun dorp. Ze hopen dan dat je wat van hun traditionele handgemaakte spullen koopt. Dat hebben we natuurlijk ook gedaan. In plaats van gewoon geld geven, draag je zo ook bij aan het in stand houden van hun cultuur. En dus zijn we weer een prachtige ervaring en een paar mooie, unieke spulletjes rijker.

Koninginnedag

Hallo allemaal. Hoe gaat het met jullie? We zijn nog steeds blijmet al jullie reacties in ons gastenboek en per e-mail. Het is fijn om toch een beetje feeling met Nederland te houden. We kunnen ons wel voorstellen dat jullie aandacht langzaam een beetje verslapt, we zijn ook al vier maanden weg en het ene verhaal volgt het andere op... Hou vol! Over een week of 6 zijn we weer thuis en dan kunnen jullie nog eens ' live' van onze belevenissen genieten en wij van die van jullie.

We lazenafgelopen week op www.nu.nl het verschrikkelijke nieuws over de gebeurtenissen op koninginnedag in Nederland. Heel heftig en indrukwekkend met die beelden erbij.

Met ons gaat het goed. We zijn vannacht met de busin een keer doorgereisd van Hoi An, het midden van Vietnam, naar Hanoi,in het noorden van Vietnam. Een trip van zo'n 19 uur... Ons plan is namelijk om zo snel mogelijk door te reizen naar China, het enerlaatste land van onze trip. Vietnam bevalt ons eigenlijk het minst van alle landen die we tot nu toe bezocht hebben .

Het land is behoorlijk (over?)bevolkt, maar nog meer: de mensen zijn in het algemeen niet vriendelijk. Sterker nog: we vinden de Vietnamezen heel onvriendelijk en ook onbetrouwbaar en vaak onbeschoft. Je wordtbedrogen, er wordt tegen je gelogen, afspraken worden niet nagekomen... Als georganiseerde reiziger (in een groepsreis) ervaar je die dingen anders, omdat je niet zelf je vervoer, overnachtingen en excursies regelt. Hoogstens betaal overal te veel, bijvoorbeeld voor souveniers. Wij worden alsindividuele reizigers echter helemaal gek in Vietnam. De verhouding tussen positieve en negatieve ervaringen ligt heel anders dan in de andere landen die we hebben bezocht. We hadden dit ook al van andere reizigers gehoord, maar wilden het land wel een kans geven en de dingen zelf ervaren. Onze conclusie: leuk om gezien te hebben, maar niet voor herhaling vatbaar.

Oke, Vietnam heeft ook leuke kanten, zoals de natuur en daarnaast: het is een groot shoppingparadijs! Nu verwacht iedereen natuurlijk dat vooral ik me te buiten ben gegaan, maar ook Remco heeft het nodige aangeschaft. In Hoi An heeft hij twee pakken, bloezen en korte broekenop maat laten maken en een aantal erg mooie stropdassen aangeschaft. Hij is zo enthousiast over hoe lekker die pakken en bloezen zitten (' Ze kunnen helemaal dicht zonder dat ik stik!' ) en hij vindt er zichzelf zo patent in uitzien, dat hij iedere dag welzo'n pak wil dragen. Nog even een bedrijfje zoeken waar hij directeur van kan worden...

Jullie hebben het vast al door, ik leid de aandacht even af van mijn eigen aankopen. Laten we het er op houden dat we voor de volgende feestjes, bruiloften, vergaderingen, sollicitaties en warmeterrasavonden zijn voorzien van passende kleding. We hebben de kleding en nog andere souveniers in een hele grote doos naar onze buurvrouw opgestuurd...

Met een bijna lege rugzak en hopenlijk snel een visum van China op zak (we gaan dit morgen aanvragen, de behandeling van die aanvraag duurt zeker vier werkdagen...), willen we ergens volgende week de Chinese grens oversteken.

Nog even een positieve afsluiting van dit verhaal met een opsomming van de dingen die we hebben meegemaakt in Vietnam die wel leuk waren:

• de dagen met Remco's ex-collega in Saigon;
• de trip naar de Cu Chi-tunnels (Na mijn ' Tour of duty' (serie over heldhaftige en knappe Amerikanenin de Vietnam-oorlog)-verslaving was het super om zelf door een van de tunnels uit die oorlog te lopen);
• onze pas-sessies in kledingzaak Peace in Hoi An;
• de etentjes met Dan en Neil: twee Canadezen die we in diezelfde kledingzaak in Hoi An hebben ontmoet;
• het sporten met de locals inhet park van Saigon;
• de boottocht in Can Tho door de drijvende markten;
• het avondfestival in Hoi An: alle straten waren verlicht met lampionnen en op de rivier dreven honderden kaarsjes, op de stratenklonk overal mooie traditionele Vietnameze muziek en waren oude mannetjes bezig met hun bordspel....

Tot de volgende keer!

Good morning Vietnam!

Vorige week dinsdag werden we voor het eerst wakker in Vietnam. Good morning Vietnam! Helaas werden we wakker van de wekker en was het 05:00 uur... We hadden namelijk de bus van 05:40 uur van grensplaats Ha Thien naar Can Tho. Een busrit van 5 uur, dwars door de Mekong Delta.

De dag ervoor waren we met een taxi naar de nieuwste grensovergang tussenCambodja en Vietnam gebracht, alweer een unieke ervaring op zich. Om te beginnen reden we de laatste kilometers over eenstofweg met heel veel kuilen... Er waren ook echt weinig mensen onderweg, alleen een paar afgeladen brommers. We vroegen ons al af of dit echt de weg naar de grens was, maar het was zo. Bij de grens waren wede enige westerlingen. We kwamen aan bij twee houten gebouwtjes,de Cambodjaanse douane, enwerden uitgestempeld. Daarna veranderde de stofweg in eengeasfalteerde weg, en werd bij een modern gebouw, de Vietnamese douane,onspaspoortingescand en onze gegevens geregistreerd.

We hadden het niet verwacht, maar zodra we de grens over waren, konden we al meteen de verschillen met Cambodja zien: verharde wegen, stenen huizen, heel veel electriciteitskabels boven de weg, meer auto's, brommers,veel meer mensen en veel meerbedrijvigheid. Vietnam doet vele malen rijker aan. Na een maand traplopen, konden we ook weer eens gebruikmaken van een lift (een uniek iets in Cambodja, voorbehouden aan nieuwe, heledure hotels). Op straat zagen we ook opvallend veel mensen roken. Devrouwen waren niet langer gekleed in een sarong, maar in broeken. De kinderen droegenschoenen. En het leukst van al: heel veel Vietnamezen droegen rieten punthoeden. Dat hadden we niet verwacht, we dachten dat dat meer iets voor boeren op het land was.

In Can Tho hebben we een prachtige boottocht gemaakt. Het was weer vroeg op, want om 05:30 uur zaten we al in de boot. We hadden het getroffen met onze gids, hij vertelde een heleboel en verwende ons met vers geschild fruit. Onderweg zagen we de zon opkomen, en voeren we tussen de handelaren op verschillende drijvende markten en door kanalen met om ons heen alleen maar groen zoals palmbomen, mangobomen en vele waterlelies. Heel erg mooi allemaal!

Vanuit Can Tho zijn we met een minibusje naar Saigon vertrokken. De stad heet nu officieel Ho Chi Minh City, maar iedereen gebruikt nog de oude naam Saigon.Saigon is toch wel een naam die bij veel mensen tot de verbeelding spreekt. Miss Saigon was de eerste musical die ik heb gezien en ik kan me nog goed herinneren dat ik me Saigon voorstelde als een drukke, mysterieuze Aziatische stad met vrouwen intraditionele Ao dai, de lange zijden broek met daarover een kortere jurk met opstaand boord en zijsplitten.

In werkelijkheid is Saigon inderdaad een drukke stad, enorm druk zelfs. Er wonenzo'n 9 miljoen mensen en er rijden zo'n 4 miljoen brommers rond, waarvan wij er in de afgelopen dagen zeker 3 miljoen hebben gezien... Veel van diebrommersworden hier 's avonds trouwens in de woonkamers geparkeerd. Er lopen inderdaad vrouwen in Ao dai, dat is echt heel mooi om te zien.Saigon ishet best te beschrijven als een groot mierennest. De straten worden bevolkt door heel veel brommers en opde stoepen staan kledingrekken, eetstalletjes en geparkeerde brommers. Het is niet mogelijk om meer dan 10 meter aaneengesloten op de stoep te lopen... Oversteken is een groot avontuur, je loopt gewoon heel geleidelijk naar de overkant en negeert de honderden brommers die op je af komen rijden, zowel van links als van rechts.Opvallend ook: iedereen wil wat van je. Motorritjes, fietsritjes, kettingen, gekopieerde boeken, koud water, bieretc. Opium, wiet, en zelfs cocaine: alles is ons de afgelopen dagen aangeboden.

Samen met een oud-collega van Remco (die we in Saigon hebben ontmoet) hebben we een aantal musea bezocht, restaurantjes uitgebrobeerd en de Cu Chi-tunnels, uit de Vietnam-oorlog,bezocht. Vanochtend was het tijd om de drukte even achter ons te laten en zijn we naar het midden van Vietnam gevlogen: Hoi An. Daarover de volgende keer meer...

Cambodja

Morgen verloopt ons visum voor Thailand en reizen we verder naar Vietnam. Tijd voor een afrondend verhaal over Cambodja.

Het is niet gemakkelijk om Cambodja te beschrijven. Woorden als 'mooi' of 'leuk' dekken de lading niet. Natuurlijk, Cambodja heeft mooie natuur, de mensen zijn ontzettend vriendelijk en er zijn interessante dingen te zien. Maar er is zoveel meer.

Wat ons in ieder geval enorm is meegevallen, is het reizen zelf. Cambodja is bij lange na niet zo toeristisch als buurland Thailand, maar toch is het relatief eenvoudig om in het land rond te reizen. Bijna ieder guesthouse of hotel kan je verder helpen met een busticket of het regelen van een (gedeelde) taxi naar de plaats waar je naartoe wilt. Er zijn ook genoeg travelbureautjes waar je dingen kunt regelen. We hebben dan ook zonder al te veel moeite veel mooie plaatsen bezocht, zoals de hoofdstad Phnom Penh met haar prachtige winkels en fijne restaurants, Kompong Chnang: een klein dorp met haar indrukwekkende drijvende dorpen en mooie natuur, Kratie met haar zoetwaterdolfijnen, Battambang waar we prachtige dorpen hebben bekeken, Angkor Wat natuurlijk, Kampot met haar oude Franse gebouwen uit de tijd van de Franse kolonisatie, en als laatste: Sihanoukville, waar we de laatste dagen aan het strand hebben doorgebracht.

Het leuke van reizen in Cambodja is dat het toerisme nog niet helemaal is 'uitgekauwd'. Het is, behalve in de omgeving van Angkor Wat, allemaal nog heel persoonlijk. Je kunt dingen doen die nog niet iedereen heeft gedaan. Zoals rijden op een bamboetrein. Je kunt dingen zien die nog niet door de massa zijn ontdekt. Zoals zoetwaterdolfijnen in het wild. Alles is flexibel en bespreekbaar en er is ruimte voor spontaniteit. Zo hebben we vaak met onze motorgidsen een prijs afgesproken en een soort dagprogramma van dingen die wij wilden zien en dingen die zij ons aanraadden. Het 'programma' is een soort idee en niet een vaststaand iets. Vaak hebben we op de dag zelf nog wat wijzigingen aangebracht. Soms beviel ons een plek zo goed dat we er een uur langer wilden. Dat is allemaal geen probleem. Zolang je je dollars laat rollen (Cambodja heeft als munteenheid de riel, maar ze willen liever dat je in Amerikaanse dollars betaald), is alles mogelijk.

Oftewel: alles is te koop. Dat geldt niet alleen voor dingen die je als toerist wilt doen, maar eigenlijk voor alles hier. Het land is door en door corrupt. En ook nog eens heel arm. Die combinatie kan tot rare dingen leiden. Het meest bizarre voorbeeld vinden we nog wel dat Cambodja (oftewel: haar corrupte leiders) al haar toeristische trekpleisters (gedeeltelijk) heeft verkocht aan buitenlandse investeerders. Zo is het Angkor Wat-complex in buitenlandse handen en krijgt Cambodja maar een deel van de opbrengst van de kaartverkoop! Maar ook de'killing fields' buiten Phnom Penh zijn verkocht... Een Japanse investeerder int dus het kaartgeld van de velden waar duizenden (in totaal zo'n 17.000) Cambodjanen zijn vermoord tijdens het Pol Pot-regime. Dat is echt ongelooflijk. Ik vind het echt heel erg voor de Cambodjanen dat er zo met hun verleden wordt omgesprongen.

En niet alleen met hun verleden wordt er raar omgesprongen, landjepik komt hier ook nog vaak voor. Als een of andere hoge generaal jouw stukje land mooi vindt, kan het zo maar zijn dat je wordt gesommeerd (onder de nodige bedreiging) je boeltje te pakken en ergens anders te gaan wonen... Als toerist hoor en lees je die dingen wel, maar je krijgt er gelukkig niet echt mee te maken. Het is natuurlijk allemaal erg raar en sommige buitenlanders die hier wonen, beschrijven Cambodja dan ook als 'wetloos' en 'het wilde westen'. Cambodja is in onze ogen best een raar land. Maar de Cambodjanen maken alles goed. Het zijn echt leuke mensen en ze stralen zoveel positiefs uit. Ze zijn heel trots en de meeste Cambodjanen leven echt nog volgens oude tradities. Je ziet hier nog het echte 'oude' Azië zoals je je dat voorstelt. We vinden het daarom wel een raar, maar vooral toch prachtig en interessant land.