Vorige week dinsdag werden we voor het eerst wakker in Vietnam. Good morning Vietnam! Helaas werden we wakker van de wekker en was het 05:00 uur... We hadden namelijk de bus van 05:40 uur van grensplaats Ha Thien naar Can Tho. Een busrit van 5 uur, dwars door de Mekong Delta.

De dag ervoor waren we met een taxi naar de nieuwste grensovergang tussenCambodja en Vietnam gebracht, alweer een unieke ervaring op zich. Om te beginnen reden we de laatste kilometers over eenstofweg met heel veel kuilen... Er waren ook echt weinig mensen onderweg, alleen een paar afgeladen brommers. We vroegen ons al af of dit echt de weg naar de grens was, maar het was zo. Bij de grens waren wede enige westerlingen. We kwamen aan bij twee houten gebouwtjes,de Cambodjaanse douane, enwerden uitgestempeld. Daarna veranderde de stofweg in eengeasfalteerde weg, en werd bij een modern gebouw, de Vietnamese douane,onspaspoortingescand en onze gegevens geregistreerd.

We hadden het niet verwacht, maar zodra we de grens over waren, konden we al meteen de verschillen met Cambodja zien: verharde wegen, stenen huizen, heel veel electriciteitskabels boven de weg, meer auto's, brommers,veel meer mensen en veel meerbedrijvigheid. Vietnam doet vele malen rijker aan. Na een maand traplopen, konden we ook weer eens gebruikmaken van een lift (een uniek iets in Cambodja, voorbehouden aan nieuwe, heledure hotels). Op straat zagen we ook opvallend veel mensen roken. Devrouwen waren niet langer gekleed in een sarong, maar in broeken. De kinderen droegenschoenen. En het leukst van al: heel veel Vietnamezen droegen rieten punthoeden. Dat hadden we niet verwacht, we dachten dat dat meer iets voor boeren op het land was.

In Can Tho hebben we een prachtige boottocht gemaakt. Het was weer vroeg op, want om 05:30 uur zaten we al in de boot. We hadden het getroffen met onze gids, hij vertelde een heleboel en verwende ons met vers geschild fruit. Onderweg zagen we de zon opkomen, en voeren we tussen de handelaren op verschillende drijvende markten en door kanalen met om ons heen alleen maar groen zoals palmbomen, mangobomen en vele waterlelies. Heel erg mooi allemaal!

Vanuit Can Tho zijn we met een minibusje naar Saigon vertrokken. De stad heet nu officieel Ho Chi Minh City, maar iedereen gebruikt nog de oude naam Saigon.Saigon is toch wel een naam die bij veel mensen tot de verbeelding spreekt. Miss Saigon was de eerste musical die ik heb gezien en ik kan me nog goed herinneren dat ik me Saigon voorstelde als een drukke, mysterieuze Aziatische stad met vrouwen intraditionele Ao dai, de lange zijden broek met daarover een kortere jurk met opstaand boord en zijsplitten.

In werkelijkheid is Saigon inderdaad een drukke stad, enorm druk zelfs. Er wonenzo'n 9 miljoen mensen en er rijden zo'n 4 miljoen brommers rond, waarvan wij er in de afgelopen dagen zeker 3 miljoen hebben gezien... Veel van diebrommersworden hier 's avonds trouwens in de woonkamers geparkeerd. Er lopen inderdaad vrouwen in Ao dai, dat is echt heel mooi om te zien.Saigon ishet best te beschrijven als een groot mierennest. De straten worden bevolkt door heel veel brommers en opde stoepen staan kledingrekken, eetstalletjes en geparkeerde brommers. Het is niet mogelijk om meer dan 10 meter aaneengesloten op de stoep te lopen... Oversteken is een groot avontuur, je loopt gewoon heel geleidelijk naar de overkant en negeert de honderden brommers die op je af komen rijden, zowel van links als van rechts.Opvallend ook: iedereen wil wat van je. Motorritjes, fietsritjes, kettingen, gekopieerde boeken, koud water, bieretc. Opium, wiet, en zelfs cocaine: alles is ons de afgelopen dagen aangeboden.

Samen met een oud-collega van Remco (die we in Saigon hebben ontmoet) hebben we een aantal musea bezocht, restaurantjes uitgebrobeerd en de Cu Chi-tunnels, uit de Vietnam-oorlog,bezocht. Vanochtend was het tijd om de drukte even achter ons te laten en zijn we naar het midden van Vietnam gevlogen: Hoi An. Daarover de volgende keer meer...