In het vorige verhaal (ook vandaag op de site gezet) schreef ik al dat Battambang niet echt een grote toeristische trekpleister is. Een van de redenen dat de stad wordt bezocht is de boottocht die van je van Battambang naar Siem Reap kunt doen. Die tocht duurt, afhankelijk van de waterstand, 6 tot 12 uur en wordt als een van de mooiste boottochten in Cambodja aangemerkt. Los van die boottocht, wisten we eigenlijk nog niet zo goed wat we in Battambang gingen doen. Een beetje de stad verkennen, misschien een markt en tempel bezoeken. Uiteindelijk zijn we echter niet de geplande twee, maar zes dagen gebleven en hebben er echt een heel leuke tijd gehad. Volgens de manager van het hotel zijn we dit jaar de enige gasten geweest die zo lang (zes nachten) in zijn hotel hebben geslapen... In die dagen hebben we vaak met hem gekletst en gisterochtend zijn we zelfs door de hotelmanager uitgezwaaid.

Toen we om 06:30 uur de lobby van het hotel inliepen om uit te checken kwam hij al aanlopen met een tros bananen. De bananen zijn hier een stuk kleiner dan die in Nederland verkocht worden, maar er zitten er wel 20 aan een tros. Van de Thaise familie die ons na de brand heeft opgevangen, kregen we bij ons vertrek ook bananen mee. Het is een manier om je hartelijk te bedanken en je een veilige reis te wensen. ' Good luck and safe travel' wensen ze je erbij.

Omdat de hotelmanager niert wilde dat we oud brood moesten eten, had hij gisteravond al geregeld dat we's ochtends voordat we naar de boot gingen, vers brood konden halen. Terwijl ik de hotelrekening betaalde, werd Remco naar de plaatselijke bakker gebracht. Hij kwam terug met heerlijk vers stokbrood en nog wat zoete dingen. We wisten van te voren niet hoe lang de boottocht zou duren, misschien wel 12 uur, dus we wilden genoeg eten meenemen. Ik kreeg van de hotelmanager ook nog twee kadootjes, twee geweven doeken. ' A souvernier from Battambang. One for you and one for your boyfriend.' Echt heel erg leuk. Zeker omdat we in Battambang helemaal geen souverniers gekocht hadden. De eigenaar vroeg ook of we niet getrouwd waren. Nee dus, maar ik gaf aan dat we elkaar wel al zeven jaar kennen. Dat vond hij prachtig. Tegenover het hotel was een bruiloft aan de gang (duurt hier gemiddeld twee dagen en de muziek start om 05:00 uur 's ochtends) en hij vond dat zij, en ook Cambodjanen in het algemeen, elkaar te kort kennen als ze trouwen.

Toen was het tijd om onze tassen in de taxi te zetten en afscheid te nemen. We zeiden gedag, ook tegen de rest van het personeel, en toen kwam de manager met n'og twee kado's aanlopen. Het bleken een stenen olifant (Remco kreeg deze) en schildpad (ik kreeg deze) te zijn. ' For goor good luck after your wedding. The animals get old and are very strong'. Een beetje aangedaan stapten we de taxi in. Zwaaien, en daar gingen we weer. Op naar nieuwe avonturen.

Onze eerste dagen in Cambodja zijn heel erg goed bevallen. We hebben echt leuke dingen gedaan in Battambang. We hebben fietsen gehuurd en hebben een paar dorpjes en een schooltje rondom Battambang bezocht. Ook hebben we het plaatselijke station bezocht, waar een hoop leven is (brommertuktuks, straatstalletjes, mensen die aan de rails aan het werken zijn en heel veel mensen die zo op het station rondlopen), maar...geen trein! Die rijden namelijk niet meer.... We zijn twee dagen met twee gidsen op pad geweest en hebben tempels, het platteland en een paar herdenkingsplaatsen voor de slachtoffers van het Pol Pot-regime bezocht. Die monumenten zijn meestal van glas met daarin schedels van de slachtoffers van het regime.

Het Pol Pot-regime duurde van 1975 tot 1979 en er zijn ongeveer 3 miljoen mensen vermoord in die tijd. In het kort komt het er op neer dat Pol Pot terug wilde naar het jaar nul. Iedereen moest de steden uit en op het platteland als boer aan de slag. Iedereen die gestudeerd had, werd vermoord. Denk aan dokters, advocaten, zusters, leraren etc. etc. Ook hun families werden vermoord. Ook monniken werden vermoord, want zij werkten niet en waren daarom van geen nut. Scholen en ziekenhuizen werden gesloten en de gebouwen werden gebruikt als gevangenissen. Het regime was overal. Iedereen heeft familieden verloren. 's Avonds zaten we vaak voor het hotel te kletsen met het personeel en de manager vertelde ons dan dingen over Cambodja. En ook over de dingen die hij heeft meegemaakt. Tijdens het regime werden kinderen weggehaald bij hun ouders en per leeftijdsgroep ondergebracht. Hij vertelde dat hij nog tien jaar n'a het regime nachtmerries heeft gehad van alles wat hij heeft meegemaakt. Zijn vier zussen en oudere broer en vader zijn vermoord. Na het regime moest hij daarom voor het overgeleven gezin, zijn moeder en jongere zusje, gaan zorgen. Tijd om naar school te gaan was er niet. Hij heeft zichzelf Engels geleerd en oefent door veel met toeristen te praten. Echt heel indrukwekkend allemaal.

Bedankt trouwens voor de donaties. We houden jullie op de hoogte wat we met het geld doen!