Ons vorige reisverhaal speelde zich af in Bangkok. Vanuit Bangkok wilden we in één dag naar Cambodja reizen. Maar niet met de scambus. De scambus (oftewel oplichtersbus) brengt backpackers van Bangkok naar de Cambodjaanse grens. Daar stap je over op een bus die je naar dé trekpleister van Cambodja brengt: Siemp Reap (oftewel: het Angkor Wat tempelcomplex).

Wat de scambus doet, is die tocht zo lang mogelijk rekken. Het busticket is heel goedkoop, maar je komt pas superlaat (en veel later dan nodig!) aan in Siem Reap en wordt dan in gedropt in een van de guesthouses waar het busbedrijf commissie van krijgt. Ze hopen dat het te laat is en je te vermoeid bent, om nog op zoek te gaan naar een andere slaapplaats...

Omdat het allemaal zo lang duurt, wilden we niet met die scambus. Bovendien wilden we niet in één keer, zoals bijan alle toeristen doen, naar Siem Reap doorreizen. Heel veel toeristen gaan alleen naar Cambodja voor het Angkor Wat-tempelcomplex. Soms bezoeken ze ook Phnom Penh, de hoofdstad, en kustplaats Sihanoukville.
Wij vonden het zonde om alleen die drie toeristische trekpleisters te bezoeken. Dat is net zoiets als Amsterdam bezoeken en dan vinden dat je Nederland hebt gezien. Het leek ons leuk om eerst Battambang, de op een na grootste stad van Cambodja, te bezoeken. Battambang ligt maar zo'n 2 uur van de grens, maar het bleek wel nog een gedoe om er te komen, daarover zometeen meer.

Om de scambus te vermijden, hadden we in Bangkok een los busticket naar de grens geboekt. Van daaruit zouden we zelf alles regelen. De man die ons het busticket verkocht (toeristeninfo in het New Siam I guesthouse) verzekerde ons dat de bus ons in één keer naar de grens zou brengen. De scambus was volgens hem iets waar Thailand geen aandeel in had. Het probleem lag volledig bij de Cambodjaanse busbedrijven.

's Ochtends werden we om 07:30 uur, samen met nog een paar andere backpackers, door een man op een brommer opgehaald. Met onze rugzakken liepen we achter hem aan naar een verzamelpunt zo'n 500 meter verderop. Het was daar een beetje een chaos. Uiteindelijk kostte het dik anderhalf uur (!) voordat de bus vertrok. En toen belekn we bij het treinstation nog meer mensen te moeten ophalen... We waren de enigen in de bus met een kaartje alleen tot de grens. De rest van de mensen ging ofwel voor een visa-run (even uit Thailand, de grens over en dan meteen weer terug: je krijgt dan opnieuw een visum voor Thailand voor 15 dagen) ofwel naar Siem Reap.
Omdat alles zo lang duurde begon het ons te dagen: wij zaten ín de scambus! Om 09:30 uur vertrok de bus eindelijk uit Bangkok. We zouden in 3 1/2 uur naar de grens rijden, maar we zouden eerst nog een uurtje gaan lunchen, 6 kilometer voor de grens. Dat was ons niet verteld toen we het ticket kochten en we vermoedden dat ze ook dit 'uurtje' iets zouden oprekken. Tijdens de lunch zou namelijk iemand van het busbedrijf met alle visa-aanvragen én paspoorten naar de grens gaan. 'Allemaal erg gemakkelijk, wij regelen dat tegen een kleine vergoeding. Zo omzeilen jullie bovendien de corruptie aan de grens.' Wij vonden het allemaal vooral erg vertragend werken. We hebben daarom bij de lunchstop onze tassen uit de bus gehaald en een paar straten verderop een tuktuk aangehouden die ons in vijf minuten bij de grens afzette.

Die grensovergang (Aranyaprathet - Poipet) is de meest gebruikte grensovergang tussen Thailand en Cambodja dus je zou verwachten dat alles redelijk duidelijk staat aangegeven. Niet dus. Het Thaise douanekantoor, waar we Thailand werden 'uitgestempeld', was nog best gemakkelijk te vinden. Het was het grootste, meest dure gebouw dat we zagen en - uiteraard- stond er een grote foto van de Thaise koning en zijn vrouw boven. Daarna wisten we even niet waar we naartoe moesten. We hebben een paar mensen gevraagd en die wezen ons de weg. We zagen vooral veel karren. Heel veel karren! En ook heel veel visabureautjes en casino's. In Thailand is gokken verboden en dus gaan veel Thai even de grens met Cambodja over om te gokken. Ze slapen dan in een van de casino-hotels.

Om een idee te krijgen van de chaos: (foto is van Fox vakanties)

Uiteindelijk vonden we de douane en kregen al snel, tegen een kleine extra vergoeding (corruptie) ons paspoort terug met een hele mooie sticker erin. Het krijgen van de benodigde stempel duurde helaas iets langer. We hebben een klein uur in de rij gestaan.

Toen we vertrokken, zagen we nog steeds niemand uit de scambus. Het was inmiddels al 14:15 uur en ook zij moesten met hun visum nog een uur in de rij staan voor een stempel.... We geloven er dus niet in dat het probleem alleen bij Cambodja ligt. De Thaise busmaatschappij zorg ervoor dat de toeristen pas laat (onnodig laat) de grens passeren. Bovendien zijn de bustickets erg goedkoop en krijgen de Cambodjaanse busmaatschappijen maar een heel klein bedrag voor het vervoer naar Siem Reap (zo'n 3 uur). Het is natuurlijk niet goed te praten, maar zo wordt natuurlijk in de hand gewerkt dat ze, om extra geld binnen te krijgen, samenwerken met bepaalde guesthouses.

Eenmaal over de grens, belandden we in een soort wilde westen. Geen taxi of pick up te bekennen. Een druk mannetje wilde ons wel naar het busstation brengen. Hij stopte echter eerst bij een taxi die we konden delen met anderen (we hadden aangegeven dat we dat wilden). Alleen...die taxi zat naar ons idee vol! Er zaten al drie passagiers op de achterbank en één naast de chauffeur.... Verder dus naar het (zogenaamde) busstation. Daar stonden drie kapotte bussen en helaas - wat onverwacht- ging er geen bus naar Battambang. het was natuurlijk geen echt busstation... Ook kwam toen weer de gedeelde taxi aanrijden. Net zo vol als van te voren, dus geen optoe. Geheel overwacht kwam er toen plotseling een privé-taxi aanrijden. Die hadden ze natuurlijk in de tussentijd gebeld. We waren het hele theater moe en hebben die taxi gepakt. Nog 5 dollar afgepingeld en toen moe de taxi in. De rit was prima. Maar wat een gedoe is dat bij die grensovergang (niks geregeld, niks aangegeven), met bijbehorende taximaffia!