Vanuit Bangkok alweer een verhaal.. Vanuit Bangkok? Ja, inderdaad. Dat was niet helemaal de bedoeling. Eerst even terug naar het begin. Onze trip naar Laos.

Een kleine week geleden zijn we vanuit de grensplaats Nongkai naar de hoofdstad van Laos gereisd: Vientiane. De grensovertocht verliep boven verwachting snel en gemakkelijk. Eerst met de tuktuk naar de brug die Thailand en Laos verbindt. Daar werden we Thailand ' uitgestempeld' . Er stond al een toeringcarbus klaar die ons naar de overkant bracht(2 km verder). Daar waren twee loketten. Bij een kreeg je de aanvraagpapieren voor een visum voor Laos, bij het andere loket kon je dat ingevulde formulier inleveren. Samen met 35 dollar per persoon. Als je geen pasfoto inleverdenog een dollar per persoon extra. We dachten dat voor die extra dollar pasfoto's van ons gemaakt werden (erg goedkoop!), maar nee. Laos wil dus eigenlijk een pasfoto bij je visumaanvraag, maar als je een dollar betaalt, opeens niet meer...

Oke ook goed. Vijf minuten later kregen we ons paspoort met daarin een erg mooie sticker

Vientiane is ons goed bevallen, maar er was niet echt veel te beleven. We zijn dan ook de volgende dag meteen weer verder gereisd, met de nachtbus naar Pakse. Dat ligt zo'n 670 km zuidelijker. In totaal zouden we er zo'n 10 uur over doen.. En dat is snel in Laos en dit was nog over een redelijke weg (veel wegen zijn stofwegen).. De bus had van die bedden, maar die waren natuurlijk op Aziatische maat gemaakt. We lagen met z'n tweeen een beetje opgekruld in dat bedje, ik kreeg er een beetje een claustofobisch gevoel van. Midden in de nacht moesten we de bus nog even uit, omdat de bus ' vasthing' op een stukje slechteweg. Was gelukkig zo weer opgelost. 's Ochtends vroeg in Pakse aangekomen. Dat is voor Laotiaanse begrippen een stad, maar er is eigenlijk niet veel te beleven. In ieder geval niet zo veel als in Sittard

De omgeving is echter heel mooi en dus hebben we weer een brommer gehuurd. De eerste dag was echt supermooi. We hadden besloten een keer een wat duurdere slaapplek aan te doen, een resort (voor 35 dollar). Echt supermooi gelegen! Vanuit het resort hebben we ook nog een prachtige wandeltocht gedaan met een gids. Allerlei watervallen bezocht en koffieplantages die door de Fransen in Laos zijn aangelegd.

De dag later gingen we weer verder. Helaas bleekdit niet zo'n leuke dag voor ons te worden. De wegen waren een stuk slechter dan verwacht en ook al werd deze route door ons reisboek (Lonely Planet) aanbevolen, de weg was op een gegeven zo slecht (gravel) dat zijneen aantal keer met de brommer zijn gevallen. Ik heb daarbij een tweedegraads brandwond opgelopen doordat mijn been tegen de uitlaat van de brommer terechtkwam. Op dat moment konden we de wond niet koelen (want we waren in onbewoond gebied), maar gelukkig wel ontsmetten en verbinden (we hadden spullen bij ons).Aangezien de weg echt te slecht was om op verder te rijden en we toch verder moesten, zijn we verder gaan lopen. Maar dat schoot ook niet echt op. Gelukkig kwam er opeens een auto langs (zeldzaam op dit soort wegen in Laos). Er zaten twee mannen in de auto en een van hen wilde wel met onze brommer verderrijden totdat we op een verharde weg kwamen. We konden dan alletwee in de auto bij de ander achter hem aanrijden. Echt helemaal super! Die verharde weg was immers nog 20 km verder!

Eenmaal op de verharde weg, zijn we het laatste stuk (30 kilometer) naar de volgende plaats zelf weer verder gereden. Onderweg werden we weer uitvoerig nagezwaaid en begroet. Ook door twee meiden die ons op de brommer inhaalden. Even later zagen we hen voor onze ogen met hun brommer uit de bocht vliegen... Eenmaal bij ze aangekomen, bleekeen van hen er heel slecht aan toe te zijn. Ze was langs de vangrail geslingerd en had twee diepe wonden, een aan haar voet en een aan haar knie. Het bot was te zien en het bloed spoot er uit. Daar kwam nog eens bij dat ze het bewustzijn verloor.. Echt ontzettend akelig! Remco was behoorlijk aangedaan door dit alles. Dat andere meisje zat maar steeds te proberen haar vriendin rechtop te zetten, waar ik weer in het Engels en met gebarentaal tegenin gebaarde dat ze dat niet moest doen. Inmiddels kwamen er ook allerlei dorpelingen aangerend, maar niemand die iets bij zich had of iets deed... En ziekenauto's hebben ze niet in Laos. Echt verschrikkelijk allemaal. We konden dus niet anders dan met de spullen die wij bij ons hadden (voor noodgevallen zoals die dag) een soort eerstehulp te verlenen. Ik heb de wonden schoongespoeld met flessen mineraalwater en ondertussen de vriendin van het slachtoffer uitgelegd (met hulp van iemand die mijn gebarentaal/ Engels begreep) wat ze moest doen. Ik wilde zelf niet in aanraking komen met het bloed. Je weet maar nooit. Dus alles was we bij ons hadden lag binnen no time op de straat: papier om de schoongespoelde wond voorzichtig mee droog te deppen, betadine om mee te ontsmetten en verband om de wond mee af te dekken. Gelukkig kon ik het verband om mijn been laten zien, want ze begrepen niet wat ze ermee moesten doen.... Dat meisje kwam ondertussen gelukkig weer bij. Remco heeft haar paracetamol gegeven. Ondertussen warenze dat meisje weer op de brommer aan het hijsen.Niet voor te stellen, maar er waren geen auto's om haar mee te vervoeren, dus het moest blijkbaar zo. We hebben nog extra paracetamol meegegeven en op een papier een klok met de tijd getekend wanneer ze die pijnstillers kon inemen. Toen was ze weg. De dorpsbewoners waren allemaal onder de indruk, ze bedankten ons allemaal en maakten een diepe waivoor ons.

Tja en dan besef je plotseling hoe ontzettend arm dit land is. We hebben de afgelopen weken een hoop armoede gezien, maar dit trof ons erg. Echte armoede is volgens ons toch echt gebrek aan kennis. Er is ook nauwelijks medische zorg. En de zorg die er is, is slecht. Geen idee wat er van dit meisje wordt. Ze heben geen schoon water uit de kraan, geen nieuw verband en deugdelijk ontsmettingsmiddenen in die dorpen is het enorm stoffig. Maar we konden niks meer doen. Zo is het leven daar. Mensen zijn gewend aan ziekte en dood. Er sterven daar enorm veel kinderen voor hun 5e levensjaar en volwassenen raken soms ledematen kwijt vanwege de enorme hoeveelheid bommen die er nog in Laos liggen. Tijdens de Vietnamoorlog zijn op Laos meer bommen gegooid dan tijdens de Tweede Wereldoorlog op Duitsland en Japan...

Eenmaal terug in Pakse (op de terugweg hebben we besloten het brommeren te laten voor wat het is en de per bus verder te reizen: de brommer bovenop!) ben ik zelf naar het plaatselijke ziekenhuis gegaan.

Ze hebben mijn wond daar opnieuw verzorgd, maar spraken nauwelijks Engels en konden me ook niet vertellen wat ik de komende dagen moest doen. Nog even gebeld met het brandwondencentrum in Nederland en die adviseerde er toch nog een arts naar te laten kijken. Aangezien de medische zorg in Laos zo slecht staat aangeschreven, besloten wezo snel mogelijk terug naar Thailand te gaan. In Bangkok zijn een aantal zeer goede prive-ziekenhuizen. De reisverzekering adviseerde er een en daar zijn we vanochtend heen geweest. Eerst nog supervroeg op, met een taxi naar de grens, de grens over en met de taxi naar het vliegveld in Ubon Ratschatani (dichtbij gelegen plaats in Thailand met een vliegveld). Daar ter plekke een vlucht geboekt, in een uur naar Bangkok gevlogen en met de taxi naar het ziekenhuis. Daar hebben ze me uitstekend geholpen. Ik heb ook voldoende verband, ontsmettingsmiddel en desinfecterende creme meegkregen. In een week zou het alweer stukken beter moeten gaan.

Al met al was ons ziekenhuisbezoek naturlijk niet leuk, maar wel weer een hele leuke ervaring. Het was eigenlijk meer een 5 sterren-hotel dan een ziekenhuis. We werden ontvangen door drie Thai in een ruimte die doet denken aan een enorm luxe hotel en onze bagage werd opgeslagen. Ik werd ingecheckt als nieuwe patient en kon daarna al meteen in de wachtkamer zitten. Dat was een superluxe ruimte, heel erg design met zelfs een Starbucks (koffieketen) en boekhandel erin! We zaten dan ook op de aparte verdieping voor buitenlandse patienten.... We zagen ook andere westerlingen, maar nog meer Pakistanen en arabieren... met gesluierde vrouwen (burka)! En dat met de duurste horloges en soort van I-phones. Blijkt dat rijke Arabieren ook naar Bangkok vliegen om in dit ziekenhuis gezondheidszorg te krijgen. We kwamen ook een Amerikaanse tegen die zich hier liet opereren, omdat het zo goed was - en in verhouding met Amerika goedkoper (zelf met vlucht erbij).Dit is de link van het ziekenhuis: www.bumrungrad.com.