De afgelopen week zijn we samen met een Belgisch gezin in Myanmar (vroeger: Birma) geweest. Niet echt een standaard vakantieland. In Myanmarheerst en militaire dictatuur en er gebeuren dingen die het daglicht niet kunnen verdragen (op internet is veel informatie te vinden). Het land wordt dan ook geboycot door (bijna) alle westerse landen. Raar genoeg is het toeristen wel toegestaan het land (op toegewezen platsen) te bezoeken. Na lang twijfelen hebben we besloten dat te doen. Waarom? Tijdens onze reis door Thailand hebben we veel over Myanmar gehoord en gelezen. We hebben Birmese vluchtelingen gezien en gesproken met hulpverleners die ons aanraadden het land te bezoeken om zo zelf en idee te krijgen vanhet land. We zijn ook al en paar keer heel kort bij de grens geweest. Dat alles maakte ons nieuwsgierig naar wat er te zien was aan de andere kant van de bergen.

Omdathet land is afgesneden van de rest van de wereld, is het nog redelijk authentiek (het vroegere Azie), want westerse invloeden zijn er maar relatief weinig. De natuur en de bergvolkeren zijn nog puur en het land is nog niet ' verpest'door massatoerisme.

Toen het Belgische gezin (wij hebben hen in Chiang Rai ontmoet) voorstelde om samen het land te bezoeken en de kosten van vervoer en een gids te delen,leek ons dat een unieke kans.

Enhet is ons zeker niet tegengevallen. We hebben echt prachtige dingen gezien en meegemaakt. We hebben vanuit Kentung vier verschillende trekkings gedaandoor de bergen. De natuur is overweldigend en onaangetast. De bergvolkeren die we onderweg hebben bezocht waren prachtig om te zien. We hebben de volgende volkeren bezocht: Akha, Black Lahu, White Lahu, Loeij en de Ann. Het is ongelooflijk om te zien hoe die mensen wonen, zo hoog in de bergen. Enorm primitief en vaak nog in prachtige klederdracht.

Onderweg naar de bergvolkeren zagen we prachtige rijstvelden en mensen die het land aan het bewerken waren. Er rijden nog nauwelijks auto's en vrachtwagens, maar wel zagen webrommers, buffels, honden, kippen, varkens en ganzen op straat en vrouwen met manden op hun rug en hoofd, jagers en talloze kinderen op weg naar school. De mensen wonen vaak in een soort hutten en wassen zich buiten. En deel van de bevolking woont in stenen huizen.

Zelfs in de stad waar we sliepen (en het iets moderner was) zag je 's ochtends mensen water uit de waterputten halen. Straatverlichting is er niet, dus 's avonds moesten we steeds met een zaklamp de straat op. Het was net alsof we 100 jaar terug in de tijd waren beland. Echt heel onwerkelijk en moeilijk te bevatten.

Op de tweede avond in Kentung liepen we terug van een restaurantje (meer een soort kantine met veel mannelijk publiek aan de whiskey) en hoorden we opeensmuziek. We besloten te kijken waar dit vandaan kwam, we dachten aan eencafe. Er bleek even verderop een verlovingsfeest aan de gang te zijn. Toen de mensen ons zagen, werden we meteen uitgenodigd en aan de whiskey gezet. Overal stond trouwens een grote fles whiskey op tafel en een hoop eten.Er werd gedanst en karaoke gezongen. We hebben er echt een gezellige avond gehad. De avond erna zijn we ook nog even op de bruiloft van het stel geweest. Het was heel leuk om ook een andere kant van Myanmar te kunnen meemaken. We begrepen van de gasten dat een kleine groep rijken aan de universiteit kan studeren en soms zelfs in het buitenland. Ook mogen ze internet hebben. Maar dat alles is zo duur (voor een internetaansluiting moet bijvoorbeeld 3000 dollar betaald worden aan de overheid) en het grootste gedeelte van de bevolking is zo arm, dat bijna niemand van deze privileges kan genieten. Het feest was dus een enorme tegenstelling met het sobere leven dat we overdag op straat en in de bergen zagen.

We hebben dus enorm veel indrukken opgedaan, echt een superervaring die niet veel mensen meemaken. Maar het was soms ook heel beklemmend. Bij de grensovergang tussen Thailand en Myanmar moesten we bijvoorbeeld ons Nederlandse paspoort inleveren. Dat kregen we pas terug als we het land weer verlieten (daar is de Birmese overheid op die manier zeker van). In plaats van ons paspoort kregen we een tijdelijk visum. Daarop stond precies welke drie plaatsen (meer mocht niet!) we mochten bezoeken. Hoe we ons verplaatstenwerd precies vastgelegd. We moesten steeds langs allerlei checkpoints waar onze gegevens werden genoteerd. Ons tijdelijk visum moestenwe bovendien steeds bij de immigratiedienst van deplaats waar we sliepen, afgeven. In die plaats konden we ons wel ' vrij bewegen', maar zodra we verder wilden reizen, moest de volgende plaats worden gemeld aan de immigratiedienst en kregen we het visum met allerlei formulieren en stempels mee. Onderweg naar die volgende plaats werden die formulieren weer ingenomen etc. etc. Dit soort vrijheidsbeperkingen zijn wij (gelukkig!) niet gewend! En bij de checkpoints staan dan ook nog soldaten die niet bepaald vrolijk kijken. Je krijgt er een beetje een blemmend gevoel van.

Het was het allemaal waard, maar we zijn blij nu weer in Thailand te zijn, met Nederlands paspoort. We gaan deze week genieten van de laatste dagen in Thailand.