Stel je voor je woont in een rieten hut, je hebt geen echt bed, geen bank, stoelen, geen verwarming, geen verlichting, geen warm water, geen koelkast, geen gasfornuis. Maar wel een tv (op zonne-energie). Dat is zo ongeveer de situatie, kort samengevat, die we een paar dagen geleden aantroffen in het Lahu-dorp waar we hebben overnacht.

Wat een ervaring!

In Pai hadden we een driedaagse trekking geboekt. Niet bij een van de vele toeristische bureautjes, maar bij een prettig gestoorde Thai die ons uitgebreid in zijn ' kantoortje' met zoveel enthousiasme over zijn tocht vertelde dat we ervan overtuigd raakten dat hij echt iets anders dan anders aanbood. Back to basic, dat. Maar ook een kennismaking met het echte leven in de bergen, zoals sommige bergstammen hier leven. Niet een dorp dat iedere dag wordt aangedaan door vele toeristen en waar men voor die gelegenheid speciale kleding aandoet en waar men op iedere straathoek probeert spullen te verkopen. Maar een mogelijkheid om als buitenstaander even toegelaten te worden in een leven, zoals het echt is.

De eerste dag van de trekking begon een klein dorp, nog gewoon in de ' beschaafde' wereld. Vandaaruit was het klimmen, dalen, klimmen, dalen. Allerlei bergkammen over. Het was een prachtige, maar ook enorm zware tocht. Onze gids, Somsak, vertelde ondertussen over allerlei planten en dieren die we tegenkwamen (ook een vogelspin!). Als lunch hadden we gebakken rijst met groenten. De vrouw van Somsak had dat 's ochtends voor ons gebakken en dat werd ons al bij het vertrek (in een plastic zakje...) gegeven. Zat dus al die tijd in onze rugzak, samen met de hoogste benodigdheden. Niet te veel natuurlijk, want alles moest drie dagen worden meegesleept. We hebben dat 's middags aan een rivierbedding opgegeten. Het smaakte prima! Wat we over hadden, hebben we later aan een vrouwtje (Karen-stam) gegeven. Haar kwamen we tegen, terwijl ze met haar man aan het vissen was. Zo te zien was ze heel blij met het eten.

Na de lunch was het nog eens drie uur stevig klimmen. Moe, maar voldaan kwamen we uiteindelijk bij het Lahu-dorp aan. En daarmee stapten we een andere wereld in en gingen we voor ons gevoel, zo'n 50 jaar terug in de tijd. Niet te geloven hoe die 18 families leven en hoe weinig ze hebben. Maar ook: wat een rust.

Je hebt in Thailand verschillende bergstammen, afkomstig uit verschillende landen. De Lahu zijn oorspronkelijk afkomstig uit Tibet. Zo'n 30 jaar geleden heeft de Thaise koning alle stammen in Thailand het Thaise staatsburgerschap gegeven. Ze zijn dus nu Thai en mogen ook gebruik maken van het Thaise onderwijs en de gezondheidszorg. Voor bijvoorbeeld een schoolkostuum en onderdak van de kinderen bij de scholen (vaak een behoorlijk eind weg!) wordt gezorgd. Ofwel via de overheid, ofwel via diverse instellingen. Onze gids probeert door middel van het toerisme deze mensen te helpen. Ook persoonlijk helpt hij ze, door bijvoorbeeld kleding voor ze mee te nemen en door kennisoverdracht. Zo heeft hij onze gastheer geleerd hoe hij zelf groenten kan verbouwen, zodat ze niet iedere keer naar de markt hoeven te rijden. Die markt is trouwens met de brommer meer dan een uur rijden van het dorp vandaan! Ik heb dat zelf mogen ervaren (een uur allerlei hellingen op en af, door rivierbeddingen en over bruggen heen).

Omdat de tocht de tweede dag nog zwaarder zou worden dan de eerste dag, heb ik namelijk besloten niet verder meer te gaan. Die mogelijkheid hadden we van tevoren al met de gids besproken, omdat ik geen idee had of ik de driedaagse tocht lichamelijk kon volhouden. Ik kon slapen bij vrienden van de gids, twee dorpen verder. Dus achterop de brommer bij een local bergop, bergaf. Een hele aparte ervaring! Je beseft dan des te meer hoe afgelegen die mensen wonen. Zolang je gezond bent is dat allemaal nog te doen, maar wat als je met spoed naar het ziekenhuis moet?

Remco en Mark zijn nog twee dagen verdergewandeld. Mark is de Zwitser die we bij de kookcursus in Pai hadden ontmoet. Hij werd zo enthousiast van onze verhalen over de trekking, dat hij besloot mee te gaan. Zelfs voor hem - helemaal gewend door de Zwitserse alpen te lopen- was het een zware tocht. De laatste dag hebben we elkaar weer getroffen, in het huis van de vrienden van de gids (waar ik dus ook geslapen heb). Ze raakten niet uitgepraat over de tocht! Remco was helemaal onder de indruk van alles. De tweede dag zijn ze in een dorp geweest, waar ze nog armer waren. daar was zelfs geen douche (gewoon een tkraantje waar je onder kunt staan) en grondtoilet meer. Het was je wassen in de waterval en wat betreft het toilet: gewoon ergens een plekje zoeken. De foto's en fimpjes spreken verder voor zich, denk ik.

De twee dagen bij de vrienden van de gids heb ik me ook vermaakt. Ik heb daar nog de plaatselijke school bezocht, kennis gemaakt met alle leraren en leraressen, de vrouw van de directeur en computerles gegeven!