De afgelopen dagen hebben we weer veel gedaan. Vanuit Sukhothai zijn we met een minibusje naar Mae Sot gereden. Alle bussen en minibusje naar verdergelegen plakken vertrekken hier altijd vanaf een centraal punt, het busstation. Helaas ligt dat station meestel aan eind buiten het centrum, waardoor je om er te komen afhankelijk bent van een tuktuk. Dat is altijd een heel gedoe met onderhandelen. Het zijn van die gewiekste mannetjes die standaard veel te veel vragen. En dan volgt er een heel theater om die prijs lager te krijgen.

Je kunt hier ook niet echt rustig over straat lopen, want iedere tuktuk chauffeur spreekt je aan. Ik heb geluk, want als we met z'n tweeen lopen, spreken ze standaard Remco aan. ' Hey mister, where are you going? Tuktuk!' Die antwoordt nu standaard ' Mae Chai' (' nee' in Thais). Dat helpt beter dan ' No thank you' , want dan blijven ze doorvragen en roepen. En het ergste is dat ze met hun karretje ook met je meerijden, terwijl ze dat doen. Nou goed, soms word je daar een beetje moe van...

Maar goed, om van en naar het buststation te komen moeten we er toch steeds aan geloven. Op die busstations zelf is het super geregeld voor ons toeristen. Eigenlijk al voordat je uit de tuktuk stapt, komt er iemand naar je toe met de vraag waar je heen wil. Dan word je naar een loket gewezen of, als het om een plaats gaat waar geen loket voor is, wordt er ter plekke een kaartje aan je verkocht.

Voor de bestemming ' Mae Sot' was geen loket en dus schreef de vrouw van de busmaatschappij een kaartje uit. Kosten: 140 baht (ongeveer 3 euro). Daarna zei ze: ' You wait, one hour' en terwijl ze naar rechts wees: ' There: toilet and tv!' en terwijl ze naar links wees: ' There: Shop!'. Nou wat wil je nog meer? Alles duidelijk en fijn. Totdat we de ' minivan' zagen... Die was echt enorm oud en gammel. Met osn erbij was hij ook helemaal vol en dus moesten onze bagbacks bovenop de bus. Volgens Remco zat er geen enkel origineel onderdeel meer aan die bus en hij vroeg zich af waar ze dat ding vandaan hadden gehaald.. Ik vermoed dat het ding gewoon steeds (sinds de jaren ' 80 ofzo?) in gebruik is gebleven.

Enfin, na 3 uur (waarvan het laatste uur slingerend door de bergen) zijn we toch heelhuids aangekomen in Mae Sot. Die chauffeur haalde onderweg wel halsbrekende toeren uit. De weg door de bergen was prima geasfalteerd en zelfs driebaans. Maar de derde, middelste baan, was afwisselend voor de ene dan weer de andere rijrichting. Dat zodat iedere rijrichting om de zoveel tijd kan inhalen. Maar die chauffeur dacht volgens ons dat die middelste baan zijn permanente rijbaan was. Hij bleef daar gewoon rijden. Ook vaak vlak voor bochten. Ik ben maar een boek gaan lezen en ondertussen hopen dat alles goed gaat.

Mae Sot ligt aan de grens met Birma (Myanmar). Er liggen rondom de stad een aantal vluchtelingenkampen waar gevluchte Birmezen worden opgevangen. De mensen op straat zijn (illegale) Birmezen, Thai, Chinezen en relatief veel westerlingen (voornamelijk hulpverleners). Het is eigenlijk een beetje een rare plaats.

We kwamen nog in gesprek met een Australische journalist die een boek heeft geschreven over wat zich in Birma allemaal afspeelt (Daniel Pederson: Secret genocide/ Maverick House, publisher Dublin). Het al helemaal raar als je je bedenkt dat Mae Sot maar 5 kilometer van de grens ligt. En die journalist vertelde ook dat Thailand de vluchtelingen weliswaar opvangt in kampen, maar dat er niet genoeg soldaten worden ingezet om ze te beschermen. Zo komt het dus voor dat het leger uit Birma de grens overtrekt tot in die kampen...

De laatste dagen was ik best moe en we besloten daarom in Mae Sot een rustdag in te lassen en dan te besluiten wat we zouden doen. Het guesthouse was heel rustig (eens even geen geluidsoverlast van andere backpackers en verkeer) en dus een ideale plek om bij te slapen.

Tegenover het guesthouse lag trouwens een politiebureau. Je zag daar de gevangenen ' gewoon' achter de tralies zitten. Het was een ruimte van ongeveer 60 m2 en daar zaten ongeveer 15-20 mannen en vrouwen. Er was verder niets, alleen wat matjes op de grond.Hun weinige spullen hadden ze in zakjes aan de spijlen van de tralies hangen. Tijdens bezoekuren zat het bezoek gewoon op de grond aan de andere kant van de tralies. Zo bizar om daar een paar keer per dag in alle vrijheid langs te lopen en (diezelfde) mensen daar te zien zitten.
Dat van die matjes, het gebrek aan privacy en het niet hebben van ruimte om eigen spullen op te hangen las ik ook al in het boek van Pedro Ruizing (' Levenslang in Thailand' ). Om het nu zo in het echt te zien, was raar. Moeilijk te plaatsen ook, omdat we geen achtergronden weten.

Tijdens onze ingelaste rustdag hebben we besloten de geplande trekking niet te gaan maken. Het startpunt was nog eens 5 uur het binnenland in (weer zo'n slingerende weg in een gammel busje). We zouden dus twee dagen ' kwijt' zijn aan reizen (ook weer die 5 uur terug). Daar kam nog eens bij dat de trekking duur was en ik me niet helemaal fit voelde. Daarom besloten we in een keer door te reizen naar Chiang Mai. Daar ging een luxe airco bus naartoe (fijn, want het gaat om een rit van 6 uur). In Mae Sot hebben we wel nog een hele leuke markt bezocht:

Opvallend was dat hier weer heel andere dingen te koop waren (ook vele organen en - voor ons- wat onsmakelijke dingen). Dan merk je weer de invloeden van andere culturen (Birma en China). We hebben ook nog een Birmese curry geprofed. Die was heerlijk!

Gisteren dus weer met de tuktuk naar het buststation en 6 uur later stapten we uit in Chiang Mai. We wilden naar een bepaald guesthouse, maar dat bleek vol. Afgelopen nacht hebben we daarom in een dichtbijgelegen, wat minder gezellig, guesthouse geslapen. Vanochtend was wel plek en zijn we verhuisd. We zitten nu heel gezelig, In Julie's guesthouse. Zometeen gaan we naar de nachtmarkt, om wat te eten. Gisteren waren we daar ook alen die markt is echt enorm. We hebben een paar uur gelopen en nog niet alles gezien.Ze verkopen echt de mooiste spullen, het liefst stuurden we hele pakketten naar Nederland... En ik ben geslaagd voor een t-shirt. Na drie weken hetzelfde t-shirt te hebben aangehad (het was sommigen misschien al opgevallen...) heb ik er nu eentje bij. Dus zien jullie mij ook weer eens in het rood in plaats van altijd in het groen op de foto's.