Zoals de titel al aangeeft hebben we brand gehad. Op de nacht van 11 op 12 januari werd er opeens heel hard op de deur van onze hut geklopt: ' Wake up! There's a fire!' . Het was de eigenaar van de Cliff Cottages Guesthouse. Nou, dan gaat er opeens een knop om. Remco en ik zijn als een speer opgestaan en ik heb meteen naar buiten gekeken om te zien hoe erg het was en hoeveel tijd we nog hadden om in te pakken (en of daar nog tijd voor was).We waren diezelfde dag snel verhuisd naar deze hut (in de vorige hut zaten termieten, dus al onze spullen lagen nog kriskras door de hut. Het vuur was rechts van onze hut, zo'n 30 meter van ons verwijderd, iets lager op de klif. We hadden nog even.

Als twee bezetenen hebben we alles ingepakt, daarbij de hele tijd contact houden: dit nog mee, dat nog mee.Het lastige was dat de electriciteit het niet meer deed en ikmijn lampje niet kon vinden. Erwas geen tijd om dat te zoeken, ik moest in het het donker werken en had af en toe het licht van Remco's lampje (hij had zo'n mijnwerkerslampje op zijn hoofd). Op een gegeven moment hadden we bijna alles ingepakt en toen zijn wezo snel mogelijk de klif afgelopen. Overal liepen ook andere mensen van de andere hutten. Ik had in totaal (bleek achteraf) zo' n 27 kilo omhangen (had toevallig alle zware spullen ingepakt), maar daar merkte ik op dat moment niks van. Remco had een paar liter water bij zich in zo'n grote fles.

Eenmaal beneden aan de klif bleken daar nog meer mensen te staan en er kwamen er steedsmeer bij. Dat duurde nog wel even,blijkbaaris niet iedereen in staat geweest meteen op te staan. Sommigen hadden daardoor ook maar een deel van hun spullen kunnen pakken. Op zo'n moment ben je blij dat je in staat bent heel snel op te staan en te schakelen. Remco is nog terug de klif op geweest en ik heb op de tassen gepast (ook van de andere mensen die weer terug de klif opgingen om anderen te helpen).

Achteraf bleek het voor ons mee te vallen. Iedereen wasveilig en de de hutten hebben ze kunnen redden. Alleen het enorme terras van het guesthouse is helemaal in vlammen opgegaan.

Voor de brand:

We stonden op dat moment wel tamelijk ontredderd langs de weg. Remco waarschuwde dat, hoewel het vuur onder controle leek, het niet verstandig was terug naar de hut te gaan. Onder de grond kan zo'n brand verder gaan en opnieuw oplaaien. Op dat moment kwamen een Tahise man en vrouw aan en zij boden iedereen een slaapplek aan in hun huis. Wij hebben van dat aanbod gebruik gemaakt en hebben daar in alle gastvrijheid op een aantal matjes op de grond geslapen (voor zover dat lukte). ' s Ochtends heeft het Thaise gezin nog koffie en sandwiches voor ons gemaakt. Echt heel erg lief. We hebben ze heel erg bedankt. Helaas was een gesprek niet echt mogelijk, want zij spraken nauwelijks Engels en wij geen Thai. Die taal is echt moeilijk! We oefenen wel met allerlei losse woordjes, maar de klanken zijn moeilijk na te spreken.

Nu gaat alles goed met ons. We zijn verhuisd naar een ander guesthouse, omdat we daar in onze oude hut toch geen veilig gevoelmeer zouden hebben. Ik hoor iedere keer weer dat vuur en die palmen om me heen knapperen. Wel zijn we gisteren nog met een paar mensen van het guesthouse gaan eten, om alles nog eens te bespreken en af te sluiten.

De ochtend erna:

Remco en ik gaan nu verder reizen naar een andere plek op het eiland. Een frisse nieuwe start maken. Tot de volgende keer! We hopen dan een leuker verhaal te kunnen schrijven.